(...) Film wykracza poza najprostsze konwencje. Posiada wiele niejednoznacznych podtekstów, sam w sobie jest szyfrem, który próbujemy rozwikłać z werwą godną bohatera przodującego. Prawda, na której zależy Samowi, leży pod powierzchnią (czego − tego zdradzał nie będę). Mitchell korzysta z lynchowskich motywów; posługuje się onirycznym językiem, znanym choćby z epickich łamigłówek: „Mulholland Drive” czy „Blue Velvet”. Jego postaci upajają się voyeuryzmem, niestraszne są im ostrzeżenia o grasującym mordercy (vide: „Body Double” i inne thrillery De Palmy). Podglądactwo Sama nasuwa skojarzenia z „Oknem na podwórze” − nad filmem czuwał przecież hitchcockowski duch (w co drugim ujęciu mnożą się seksowne blondynki, nazwisko Hitchcocka widnieje na cmentarnym nagrobku). „Tajemnice Silver Lake” nie nudzą choćby przez moment, a wykonawczo prezentują najwyższy poziom, dzięki ponownej współpracy Mitchella z operatorem Mikiem Gioulakisem i kompozytorem Richem Vreelandem. To właśnie ten duet uczynił z „Coś za mną chodzi” wybitne osiągnięcie kina art-house’owego.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath