P.S. Odniesień faktycznie zatrzęsienie, od Lewisa Carrolla po seriale detektywistyczne (w ich przypadku nie mam pojęcia czy zaczerpnięcia są świadome: bodaj 'Lucyfer' w serialu mówi, że jest autorem całej muzyki łącznie z klasyczną, w innym morderca kolekcjonuje na ścianie maski gipsowe ofiar). Kobieta zabierająca pudełko z opustoszałego mieszkania wsiada do użytkowanego przez dwie inne białego Rabbita (volkswagen golf w Stanach) a gdybyśmy się nie domyślili 'Sam' wypytuje potem o dziewczyny z 'białego Rabbita'; w ślad za owym Białym Królikiem przejeżdża przez tunel pod Drugą Ulicą dostając się jak Alicja przez króliczą norę do krainy dziwów, drugiego dna miasta (potem przemierza pieszo inne podziemne korytarze).
Film byłby pewno mniej krytykowany, gdyby Mitchell zgodził się ze zdaniem wytwórni i znacznie go skrócił, dostosowując proporcje formy do (dość nikłego) przekazu. W wywiadzie wskazuje 2 inspiracje: poza fascynującą go we wczesnej młodości teorią ukrytych informacji drugą jest fascynacja Los Angeles, zamierzał zstąpić do drugiego dna miasta, pod powierzchnię miejsc znanych (Silver Lake to dzielnica). To akurat robiono lepiej dawno przed nim, o ile może nie wychował się na Fellinim (Marcello szukający Anity Ekberg), to majstersztyk Scorsese (After Hours) powinien dawać mu do myślenia.

Imię głównego bohatera kojarzy się też z Samem Spade'em, detektywem, którego grał Bogart.