Patent lat 70., czyli pokazać miejski brud, stworzyć senny klimat, a widz z pojedynczych min i słów wyinterpretuje całą filozofię, portrety psychologiczne, problematykę społeczną i polityczną.
Kino lat 70. do dziś trafia w gusta wielu widzów właśnie dlatego że daje im możliwość współuczestniczenia w tworzeniu sztuki. "Taksówkarz" bez ich interpretacji (często idących bardzo daleko) stanowiłby tylko zapis choroby psychicznej głównego bohatera, którego świetnie zagrał Robert de Niro. Jednakże właśnie dzięki wielu wybujałym interpretacjom film zyskał status kultowego.

Kupuję klimat filmu, genialne kreacje aktorskie i wciągającą historię. Nie kupuję jednak wybujałych interpretacji do których ten film prowokuje.