A mnie aż wzięło po przeczytaniu Twojego komentarza, żeby przypomnieć sobie muzykę Bernarda Herrmanna. Tworzy niesamowity, niepowtarzalny klimat.

Jednak w oderwaniu od filmu wiele traci.

Próbuję tu jakoś wejść w polemikę, ale nie jest to łatwa sprawa, raczej mogę, co najwyżej, pochwalić się swoimi stanowiskiem i gustami. Ja bardzo często funkcjonuję z muzyką do "Taksówkarza" w tle. Myślę, że dużo zależy od odbioru samego filmu, poziomu identyfikacji z sytuacją przedstawioną w dziele, ale także z podejściem do muzyki filmowej jako takiej. Dzisiaj (a właściwie od dobrych paru lat) jest tendencja do tworzenia przebojów, których związek z filmem jest bardzo luźny - nie tyle na tej zasadzie, że są to utwory słabe (bo często nie są), ale stopień integracji obrazu, treści i dźwięku mniejszy. Łatwo jest im wejść w życie poza filmowe; łatwiej się przyjmują - w sumie masz więc rację, muzyka Herrmanna traci, ale nie jest to zupełnie jego wina i nie świadczy to w żaden sposób o wartości jego pracy. Wszystko zależy od indywidualnego nastawienia odbiorcy.

Czy ja już gdzieś na filmwebie nie pisałem, że Cię, kurde, lubię za zdjęcie w profilu z tym uroczym ogrem?

Pzdr.

Ja mam tak, że zawsze jak myślę o Taksówkarzu to w głowie zaczyna mi snuć się ten senny wątek saksofonu. Podobnie mam np. z 25 godziną i Kasynem (kurde, Pasja wg św. Mateusza już zawsze będzie mi się kojarzyć z kinem gangsterskim). I to jest chyba coś, po czym można poznać dobrą muzykę filmową.

Ideałów nie ma

Zawiodłem się. Niestety. Rozumiem, psychologiczny portret, odważny film jak na tamte czasy, oczyszczenie miasta z "szumowin", ale bez przesady. Obraz Scorsese nie przemówił do mnie. Film ratuje ciekawy klimat, dobra muzyka i genialny De Niro.