Skoro takie miało być przesłanie filmu to po co tu Iwaszkiewicz - Wajda mógł zrobić zupełnie inny film. Ten jest za krótki aby w pełni wyrazić zamierzenie reżysera - niedosyt czuje się zarówno w stosunku do wątku Jandy jak i wątku Marty i Bogusia.

zgadzam się z "przedmówcą". film wydaje się być niepełny, sceny są jakby
puste, a monologi Jandy...nie wiem może jestem nieczuła, ale wydawały mi
się suche, zimne i nie wzbudzały we mnie żadnych emocji. być może dlatego,
iż nigdy nie przeżyłam tak tragicznego wydarzenia w swoim życiu, jednakże
wzrusza mnie wiele rzeczy, a co więcej wzruszam się bardzo często,a nic a
nic mnie poruszyć wyznanie Pani Jandy nie chciało. jej głos wydawał się
sztuczny, nijaki, beznamiętny może i był to efekt zamierzony, ale ja
osobiście inaczej patrzę na takie sprawy i wydaje mi się, że w inny sposób
bym to wyraziła. a historia tocząca się obok hmm. niewykorzystane
możliwości.

A moim zdaniem właśnie to, że monolog nie był wygłaszany patetycznie, a choroba i śmierć nie zostały uwznioślone - jak to się zwykle dzieje w amerykańskich filmach o podobnej tematyce - było jego siłą. Właśnie ten pozornie beznamiętny ton, ta konwencja sprawozdania, a raczej zbioru refleksji rejestrujących - jak kamera operatora - poszczególne klatki, sceny z życia, o którym wiadomo, że się wymyka - z każdym dniem, godziną... To wbijało w fotel, wwiercało się w mózg, a jednocześnie nie dawało poczucia włażenia z butami w czyjeś życie.

Nie pamiętam dokładnie, jak to brzmiało, bo film widziałam dość dawno, ale słowa o tym, że w te ostatnie dni Ona chciała być z Nim (przy Nim) tylko sama, że przeszkadzała Jej obecność kogokolwiek... - to było niezwykłe. Taka zachłanna tęsknota wyprzedzającą Nieuchronne, jakby to mogło powstrzymać śmierć, a może zachować to przeżycie, wspomnienie z całą jego intensywnością już na zawsze - niezręcznie jakoś analizować coś tak intymnego - choć sama K. Janda podkreślała, że to było zagrane i napisane specjalnie dla filmu, a jej osobiste zapiski byłyby inne...

Niedosyt wątku? Myslę, że o to właśnie chodziło. Romans Marty i Bogusia skończył się, nim naprawdę zdążył się rozpocząć. Bo życie nie toczy się według scenariusza z udanym zakończeniem. Analagia z osobistymi wyznaniami Jandy jet tu kluczem do interpretacji. Nigdy nie ma odpowiedniego momentu na śmierć. Zawsze przychodzi ona za wcześnie, kiedy czegoś się nie zdążyło zrobić, słynne niedokończone sprawy... w filmach zazwyczaj jest odwrotnie. piękna heroiczna śmierć po dokonaniu dzięła (Sin City i motyw Bruse'a W., Gran Torino, kazdy może wymienić choć parę przykładów). W Tataraku rzecz ma się inaczej. Widzimy, że kroi się romans, a będzie fajnie, starsza pani i słodki(?)młodziak, a tu nagle, zupełnie za szybko, koniec.

Być może jest to celowy zabieg, który mówi właśnie o śmierci. Niektórzy odchodzą za wcześnie i wtedy pozostali czują niedosyt, urawny "wątek" życia (jak bohaterowie o których piszesz). 
Tak samo z Bogusiem, którego śmierć przedstawia odczucie Pani Krystyny o jej mężu "umarł za wcześnie" tak nagle w prozaicznej sytuacji...