Klasyk horroru. Głupio się przyznać – to mój pierwszy seans, choć wcześniej zahaczyłem o remake i…prequel remake’u.

Miło mi donieść, że film Hoopera z 74 roku bezapelacyjnie wygrywa ta bitwę. Jego, w przeciwieństwie do bezmyślnych naśladowników, nie interesuje mnożenie bezmyślnych krwawych scen, ku ucieszy równie bezmyślnej publiczności. U niego kolejny sceny odpychają – brudem, syfem, niemal odczuwalnym smrodem, gdzie kulminacją są oczywiście końcowe, sadystyczne sceny u rodziny psychopatów. Jeśli podarować sobie kiczowate aktorstwo głównej bohaterki pozostaje znakomicie sportretowany obraz totalnego zezwierzęcenia.
Robi wrażenie…

Moja ocena - 6/10