cyniczne wygłupy złodziejki z półświatka niszczą dobrego człowieka; smutny moralitet o cudzych kosztach czyjegoś bezmyślnego nihilizmu; Yang nie kręci 'postmodernistycznego poematu o mieście', wbrew inkantacjom krytyków unikających najprostszych kryteriów etycznych; kręci film o ludziach, ich relacji zaufania i o tym, jak można ją zniszczyć ze szkodą dla wszystkich oprócz dewastatora, a sceneria - plastycznie wspaniała (videoartowska ściana telewizorów z gadającą głową bohaterki, wnętrza biur i mieszkań, ulice) - jest tłem historii, nie historią