Nie był to najlepszy dramat wojenny jaki widziałam. Historia mnie w ogóle nie wciągnęła,
a bohaterowie byli mi obojętni. Film w ogóle nie przedstawił nam bohaterów, reżyser
pokazał nam panią, która rozmawia z inną panią, która za chwilę ma zginąć, później
pokazuje urodziny komandora, na których jest parę urywanych scen, i nagle zaczyna się
akcja całego filmu. Widz nie ma żadnej okazji, żeby poznać te postaci, więc przynajmniej
w moim wypadku było tak, że zupełnie mnie nie obchodziło, że są wybijani jak kaczki. Tej
trailerowej "rodzącej się miłości między dziennikarką a jednym z żołnierzy" praktycznie
nie zauważyłam. Gdyby mi tego nie powiedzieli, zdziwiłabym się, że pani nagle
pocałowała pana. Do tego scena zabicia głównego złego charakteru, budziła lekkie
zdziwienie ("Jak to? Tak po prostu?), nie oczekiwałam tu hollywoodzkiego dramatu, ale
troszkę przesadzili jednak. Trochę szkoda filmu, bo scenariusz był jak dla mnie zupełnie
niedopracowany, można było z niego wycisnąć dużo więcej.

Przyczepię się też początkowej scenie filmu, której inaczej jak plagiatem nazwać nie
można. Gdybym przypadkiem włączyła to w telewizji byłabym przekonana, że oglądam
"Helikopter w ogniu". Trochę chyba za wcześnie na oddawanie hołdu, gdyż oryginał ma
ledwie dziesięć lat, więc dla mnie to była po prostu skopiowana scena. Było jeszcze kilka
denerwujących rzeczy jak np. pouczanie, że nie każdy muzułmanin jest zły wyłożone w
wyjątkowo łopatologiczny sposób, czy trochę nieprawdopodobne sceny gdzie tuzin
uzbrojonych po zęby talibów nie jest w stanie zastrzelić jednego kolesia w szczerym polu.

Na plus niezłe zdjęcia (nie licząc pierwszej sceny), niezła muzyka i Diane Kruger, od
której ciężko odwrócić wzrok. Ogólnie film średni.