Byli z Liverpoolu. McCartney z porządnej rodziny, mógł robić mały biznes jak jego rodzice.
Lennon z najbardziej dramatycznym dzieciństwem, wręcz nieszczęśliwy, bez matki, ojciec zwiał,
wychowywany przez ciocię. Harrison syn Anglika i Irlandki, bardzo niedoceniony. No i Starkey,
syn samotnie wychowywany przez matkę. Praktycznie z jednej okolicy, a stali się najlepszym
zespołem w dziejach. Już wtedy było wiadomo, że nikt ich nie przebije. W ogóle początki kariery
nie tylko nie były usłane różami, jak większości wykonawców w tamtych czasach. Sam
McCartney wspominał, że jeszcze w 1961-62 w samym Liverpoolu było kilka zespół lepszych.
Wydaje mi się, że w ich przypadku zadziałał fenomen idealnego dopasowania.

Znaleźli też fajny sposób na nagrywanie płyt. Do 1966 roku każda była podobnie
skonstruowana. Dawali trzy, cztery wiodące numery, ale każda z 14 piosenek zawsze była inna
od pozostałych. Znaleźli idealną receptę na to, żeby nie grać na jedno kopyto przez kilka lat i do
widzenia.

Po solowej karierze okazało się, że McCartney potrafi robić głównie chałturę, no może poza
pierwszym okresem Wings. Lennon zupełnie zmienił styl, a Harrison dobre rzeczy wypuszczał
okazjonalnie. Chociaż to właśnie on zrobił w muzyce latach 80 i 90 najwięcej. Zaimponował mi
w Traveling Wilburys. Oczywiście Lennon już nie żył. Ringo okazał się beztalenciem. Dla mnie
miał jedną zaletę - strasznie równo grał na perkusji. Jak studyjny metronom.

Piszę o tym, ponieważ płyta "A Hard Day's Night" wywróciła moje życie do góry nogami. Sam
film obejrzałem bardzo późno.