Atticus mieszka pod szczelnym, matczynym kloszem, na malowniczej prowincji, w dolinie
rzeki Hudson. Odcinają się od cywilizacji i by przetrwać wykorzystują wszystko, co inni
wyrzucają na śmietnik. Ta antykonsumpcyjna sielanka podszyta jest jednak śmiercią, a
zmuszony opuścić dom nastoletni chłopak przestaje odnajdywać w przyrodzie
sprzymierzeńca i obiekt zachwytu. Pozbawione matczynego pośrednictwa interakcje z
obcymi są źródłem lęku i impulsem do ekspresowego dorastania. Strach przed
samotnością każe mu stanąć na drodze zagadkowego wagabundy, który nie potrafi
traktować życia całkiem serio. Kontemplacyjny obraz Toma Gilroya mógłby być pozbawioną
narracji ekranizacją Walden Davida Thoreau. To swoiste połączenie Bildungs roman i kina
drogi utkane jest z sennych marzeń o wolności od społecznych norm i nieposkromionego
pędu ku przygodzie.