Przede wszystkim, nadmieniam, że oceniłem "Limits of Control" na 9/10. W uznaniu za to jak Jim Jarmusch inteligentnie sobie ze mnie zakpił.

Naprawdę trzeba mieć odwagę aby nakręcić taki film. Pamiętam, jak zobaczyłem po raz pierwszy jego trailer kilka miesięcy temu - wielkie nazwiska w obsadzie, niezawodny reżyser za kamerą, kadry tak piękne, że każde można wywołać i oprawić w ramki. W moich myślach zapaliła się lampka "świetny thriller". I świeciła się aż nie zobaczyłem początku filmu - potem pomału gasła, a zamiast niej zapalała się inna. "Świetny film psychologiczny", mogący się równać Davidowi Lynchowi w latach największej formy. Kiedy ostatnio widzieliście tak bogatą i wymyślną alegorię?

O czym tak naprawdę jest "Limits of Control" już było powiedziane na tym forum. Streszczając więc: cały obraz jest alegorią konfliktu kultury wysokiej, elitarnej, europejskiej z kulturą niską, masową, amerykańską.

Szczególnie ciekawe są dwa wątki. Pierwszy, z nagą brunetką. Gdy bohater wchodzi do pokoju i widzi nagą piękność mierzącą do niego z broni, przeciętny widz myśli sobie "no, wreszcie będzie jakaś akcja". Nic dziwnego - dziewczyna reprezentuje sobą dwa podstawowe atrybuty, którymi amerykańska sztuka uwodzi masowego widza: seks i przemoc. Kobieta ta ma za zadanie odwieść bohatera od jego misji, która sprowadza się do przywrócenia wysokiej kulturze należytego jej miejsca. Musi się jednak rozczarować - zostaje szybko pozbawiona broni, a mężczyzna nie ma ochoty na seks, nie chce bowiem by cokolwiek mu przeszkadzało w celebracji sztuki ("nie kiedy pracuję"). Niszczy też komórkę. Dziewczyna nie rezygnuje jednak z kuszenia. Śpi nago przy bohaterze, paraduje w podniecającym płaszczu, próbuje zająć go rozmową gdy ten słucha muzyki. Na nic to - ponosi klęskę, co symbolizuje jej martwe ciało, które znajduje mężczyzna pod koniec filmu.

"Żadnej broni, żadnego seksu, żadnych komórek. Jak ty to wytrzymujesz?" - pyta dziewczyna. W tym miejscu Jarmusch puszcza do nas oko. No właśnie, jak my wytrzymujemy z tym filmem, pozbawionym strzelanin, morderstw, pościgów, scen łóżkowych? Jednak wytrzymujemy, a niektórzy nawet czerpią z takich dzieł rozrywkę. A komórki? Może to nawiązanie do ludzi, którzy rozmawiają oglądając film?

Drugi wątek, kulminacyjna scena filmu, w twierdzy Amerykanina. Widząc intruza pyta "Jak się tu dostałeś?". Widz może być równie zdumiony - widział przecież wcześniej uzbrojonych strażników, wysokie mury, reflektory, drzwi pancerne. Analogicznie: jak można przezwyciężyć tak niskich lotów, ale jednak potężną, głęboko zakorzenioną w świadomości milionów kulturę amerykańską? "Użyłem wyobraźni" - odpowiada bohater. Otóż to: tej walki nie da się wygrać razem, każdy musi to zrobić z osobna, używając swojego umysłu.

Do jakiego stopnia można to jednak nazwać "zwycięstwem"? Może i my osobiście będziemy wolni od bylejakości popkultury, nie zmieni to jednak faktu, że ona ciągle będzie istniała obok nas, zawieszona jak czarny helikopter nad Hiszpanią.