Film o niczym. Główny bohater, który lubi zamawiać po 2 filiżanki espresso, nie mówi po hiszpańsku (w ogóle mało mówi), lubi jeść celulozę w małych ilościach, uprawia jogę, nie śpi - tylko odpoczywa w łóżku w pełni ubrany. Poza tym w ciągu trwania całego filmu spotyka się w kawiarence z kilkoma osobami i wymienia pudełka z zapałkami, aby na koniec dostać w wymianie gitarę, z której wymontowuje strunę. Za pomocą wspomnianej struny zabija Billa Murraya. Na koniec nie zjada ostatniej porcji celulozy, ubiera się w dres i film się kończy. Czy coś pominąłem? Chyba nie... Jednym słowem - kawał porządnego kINA aRTYSTYCZNEGO... Brawo dla Jarmusha - nigdy więcej nie obejrzę jego filmu.