Luizjana w latach Wielkiego Kryzysu. Podrzędny dziennikarz odwiedza coś w rodzaju pikniku lotniczego, by napisać tekst o dawnym bohaterze wojennym i znakomitym pilocie, który zarabia teraz na życie występami kaskaderskimi. Poznaje tam również jego syna, wiernego mechanika oraz bardzo atrakcyjną żonę. Ta ostatnia, jak wkrótce odkrywa, jest nieszczęśliwa w małżeństwie, ponieważ mąż zdaje się nie odwzajemniać jej miłości i kocha wyłącznie samoloty. Między dziennikarzem a kobietą zawiązuje się nić sympatii i zrozumienia, która szybko przeradza się w coś głębszego. Okazuje się też, że do pięknej blondynki wzdycha od lat jeszcze paru innych mężczyzn.

Moje główne zastrzeżenie to fatalnie oddane realia lat 30. Nijak się ich nie czuje. Wszystko, na czele ze strojami i fryzurami, aż krzyczy, że to Ameryka czasów Eisenhowera. Popisowy skok spadochronowy w wykonaniu głównej bohaterki zwyczajnie śmieszy, natomiast organizacja wyścigów lotniczych przyprawiłaby o zawał każdego behapowca (ale w tym wypadku wierzę, że tak to kiedyś mogło wyglądać). Jeśli warto obejrzeć, to przede wszystkim dla Dorothy Malone.