Ta produkcja na mnie nie zrobiła wielkiego wrażenia, podkreślam jednak, że ta wypowiedź przedstawia MOJE ZDANIE. Osobiste. Moje, najmojsze. Twoje może byc inne. Także peace i let's go:

Jedyny plus tej produkcji to oczywiście efekty specjalne, naprawdę nic innego nie mogę tu wymienić (to, że Loki był przystojny się liczy? Nie? Tak myślałam.). Jestem babą, a klata Thora mnie nie przekonała, tak samo jak jego anielska blond grzywa i tubalny głos. Mniejsza. Film był tak niesamowicie przewidywalny, że aż żal mi się zrobiło Natalie Portman, że w nim zagrała. Już w pierwszych scenach, gdy widzimy małego Thora i Lokiego domyśliłam się mniej więcej co będzie dalej - słodki blondasek z niebieskimi oczami będzie dobry i wspaniały, natomiast jego drobny, blady, czarnowłosy braciszek to zła postać. Zbliżenia na Lokiego w kolejnych scenach, mające pokazać jego ekspresję zdrajcy urągają ludzkiej inteligencji - ja poczułam się nimi obrażona. Kolejną wspaniałą zaletą tego filmu jest minimalne przedstawienie niektórych postaci (np. koleżków Thora), których imion nawet nie pamiętam. Niektóre sceny wywoływały u mnie łzy współczucia. Dla producentów i ich wspaniałej wyobraźni. Naprawdę ciężko jest mi uwierzyć, że kogoś poruszyły sceny:
a) Thora siłującego się z młotem, którego wyciągnąć był nie mógł,
b) Thora leżącego z poharataną buźką i mamroczącego coś do Natalie Portman.

Dalej wymieniać mi się nie chce, jeśli będę musiała to trudno, może zajmę się tym wieczorem. Reasumując - moim zdaniem Thor to dno i 3 metry mułu. Taaak, moim zdaniem.