Nie ukrywam, nie przepadam za melodramatycznymi historiami, a taki właśnie jest początek Tytanika. Leo (o jego jakoś bardzo nielubię) ratuje Kate, a potem samo się jakoś kręci. Wtedy zamiast na miejscami dłużącą się fabułe, można oglądać wspaniałe dekoracje. Tu się chłopcy postarali. Ale do pewnego momentu, gdy statek zaczyna tonąć. Wtedy robi się "burdel" jakich żadko można oglądać w kinie. (co prada zostaje daleko z tyłu za "Blues Brothers", "1941" czy braćmi Marx, ale zawsze coś.) Rozbijające się talerze, płączący ludzie, grająca orkiestra i wszędzie woda. Tu Cameron się spisał. A co do Camerona, jak zwykle wcisnął coś co przypomina roboty - chodzi mi o pływające sondy.
Ogólnie jednak musza przyznać, że film jest trochę za długi (wyciąłbym parę scen na początku i dokręcił jeszcze topienie się statku), ale warto go obejrzeć. Ja nie byłem zawiedziony, bo nastawiłem się na typowy, długi melodramat, które jakoś mnie nie kręcą.