KinOpera
Po wyjściu z kina zadaje sobie pytanie: dla kogo był to film? Sam pomysł pokazania na ekranie opery, zapewne wielu, młodych, potencjalnych widzów napawa strachem :) lub coraz czesciej spotykaną, obojętnością wynikającą z uprzedzeń - opera = nuuudaaaa, mójjjjj koooochaaaaanyyyy, ojj nuuuudaaaaa !! Kino ma jednak to do siebie, że potrafi połączyć najodleglejsze dziedziny sztuki, ba, dziedziny życia, w czasie jednego seansu, z którego mogą wyniknąć nowe pasje lub rozczarowania. Zgadzam się z Tobą, że nie wykorzystano potęgi jaką włada X muza. W moim przypadku (pierwszy kontakt z operą wogóle) nie można mówić o nowej pasji, ani rozczarowaniu, bo Tosca nie przychyla sie w stronę jednej ani drugiej opcji - stawia mnie na rozdrożu. Niemniej nie uważam, że czas spędzony w kinie był czasem zmarnowanym - struny głosowe godne pozazdroszczenia. Ale może w założeniu film poprzez kino miał być pochwałą opery taka jaką jest? naturalnym obrazem pasji jej tworzenia (czarno-białe retrospekcje z prób wstawione między właściwą akcje) i dlatego skupiający się na wiernym zekranizowaniu teatralnego przedstawienia. Czy przez to jednak nie zubożono 'prawdziwej' opery (np. tłumaczenie dialogów - tego chyba nie ma w prawdziwym przedstawieniu)? Film wyraźnie mówi (śpiewaaaaa!), że jest on stworzony przede wszystkim dla miłośników klasycznej opery, ktorzy również chodzą do kin.

Pozdraaaaaaawiaaaaaam!