Film należy do rodzaju komediowego praktycznie dzisiaj nieistniejącego. Jego zdolność do wzbudzania śmiechu jest sporna: jest przeszarżowany, hałaśliwy a gagi rozciągniete są w czasie ponad miarę i po chwili potrafią zdenerwować lub znużyć zamiast rozweselać. W dodatku budowane są na jedną modłę, oparte na jednej cesze bohatera. Przykładowo: Generał jest hałaśliwy i faszystowski, wszystkie dialogi z nim, obojętnie czego by nie dotyczyły, budowane są na tym jednym fundamencie, którego nisność komediowa niknie po kilku minutach dialogu, którego scenarzyści przygotowali na kilkanaście minut.
Film jest popisem jednego aktora, Toto obsadzony we wszystkich głównych rolach dwoi się i troi, ale grając każdą z postaci opiera ją na prostych, najczęściej hałaśliwych grepsach. W rezultacie mamy mnóstwo tików, min zaś każdy komediowy moment rozciągnięty jest w czasie tak, iż zaczyna nużyć. Jego bohaterowie zazwyczaj nie dogadują się z otoczeniem, z różnych lecz podobnyvh powodów, to ma - w zamyśle - stworzyć sytuacje komediowe. I czasami tworzy, bywają tu sceny absurdalnie śmieszne chociaż są zawsze głupkowate i zbyt długie. Niemniej istnieją.
Jednocześnie jest film okazją do zapoznania się z legendarnym komikiem, którego działalność nie przetrwała próby czasu jak przykładowo role deFunesa. Toto, popularny na tyle, by figurować w tytułach swoich filmów, bardzo zwietrzał, niemniej dobrze jakiś film z nim zobaczyć i ten do tego się doskonale nadaje. Sama fabuła jest bowiem w miarę pomysłowa, sprawdza się jako pastisz kryminału jak i sam kryminał. Policja jest odpowiednio gamoniowata, zagadka kryminalna zakręcona chociaż bardzo klasyczna, suspensu nie ma, ale kilka scen humorystycznych odpowiednio przycietych potrafi dać widzowi niejaką satysfakcję.