Ale jak by to powiedzieć szału nie ma. Najlepiej zacznę od początku. Fabuła dość ciekawa jednak momentami lekko naciągana i monotonna. Obsada całkiem niezła i właśnie to tak naprawdę najbardziej mnie przyciągnęło do tego filmu, a w szczególności panowie Johnny Deep oraz Morgan Freeman. Morgan zagrał świetnie i tutaj nie mam się do czego przyczepić jednak kreacja mojego ukochanego Deepa nie do końca przypadła mi do gustu, kiedy grał swoim "ciałem" wszytko było w jak najlepszym porządku, jednak gdy był tylko twarzą na ekranie całkowicie pozbawioną emocji i mimiki, początkowo sprawiał wrażenie tajemniczego jednak z biegiem czasu robił się po prostu nudny i jednym słowem nieciekawy. Muzyka: tak naprawdę to jej niema, ścieżka dźwiękowa nie przyciąga niczym i niewiele z niej pozostaje w pamięci, a to jest zdecydowanie (szczególnie w moim przypadku) duży minus. Przejdźmy teraz do tzw. "drugiego dna" czyli ukrytego przekazu tej produkcji. Nie zgodzę się z moimi przedmówcami że film ten posiada tylko jedno dno i na dodatek przykryte 3 metrami mułu :) jak dla mnie kwestia "duszy", "sztucznej inteligencji", "umysłu" oraz "Idei stworzenia Boga" jest całkiem ciekawa i warta przemyślenia. Podsumowując Transcendencja to film z całą pewnością warty obejrzenia, nadający się na oglądanie grupowe jak i na samotne jesienne wieczory. Mało wymagający widz będzie w 100% usatysfakcjonowany, ci troszeczkę bardziej wnikliwi poczują lekkie ukłucie niedosytu.