Transformers to seria, która podzieliła wielu pasjonatów kinematografii. Jedni zarzucają serii zbytnią infantylność i epatowanie patetycznym tonem wychwalającym wielkość Stanów Zjednoczonych z obowiązkowo powiewającą na wietrze flagą w tle. Filmowe zmagania Autobotów i Decepticonów pochodzących z planety Cybertron w założeniu miały być kinem rozrywkowym, śmieszącym a jednocześnie pełnym efektów specjalnych i zapierających dech w piersiach walk robotów. Fabuła to jedynie pretekst do pokazania w akcji ton stali i hektolitrów oleju. Na tym poletku Transformers odwala kawał dobrej roboty. Po bardzo obiecującym debiucie pierwszej części [dochód wyniósł ponad 709 milionów dolarów!], kwestią czasu było nakręcenie drugiej części, jednak zawiodła ona na całej linii. Kontynuacji zarzucano brak spójności fabuły, płytkie postaci drugoplanowe, czerstwy humor i przepakowanie sentymentalnymi scenami. Finansowo pobito rekord poprzednika, sequel zarobił „tylko” 836 milionów dolarów, jednak niesmak pozostał. Niesmak i obawa, czy Michael Bay wyciągnie wnioski i stanie na wysokości zadania, serwując pełnowartościowy produkt, a nie 120 minutowy pokaz CGI z żenująco słabymi dialogami.

Michael nie tylko stanął na wysokości zadania, ale znacznie przekroczył moje oczekiwania co do kierunku, w jakim popchnięta została seria. Wieńcząca trylogię trzecia część to wisienka na torcie zbierająca najlepsze elementy poprzedników wymieszana ze zgrabnie skonstruowaną fabułą i dobrze zarysowanymi rolami. Na pochwałę zasługuje nowa dziewczyna głównego bohatera(Rosie Huntington-Whiteley), bywały momenty, że grała bardzo sztucznie, jednak nie była tak denerwująca jak Megan Fox w drugiej części. Ogromny plus dla Alana Tudyk’a, którego wprost uwielbiam, a który zagrał lekką i bardzo humorystyczną postać Dutch’a. John Torturro zbzikowany jak zawsze, jednak nie szalał tak jak w Revenge of the Fallen, gdzie wydawało mi się, że chciał skraść film swoją postacią. McDreamy aka Patrick Dempsey pasował do swojej roli, choć jego nieskalana wysiłkiem twarz mogła wydawać się nie na miejscu.

Postaram się, by ta mini-recenzja była wolna od spojlerów, jednak pozwolę sobie zahaczyć o to, co możemy zobaczyć na trailerach.

20 lipca 1969 rok – Neil Armstrong i Buzz Aldrin wyruszają w misję Apollo 11, mającej na celu zbadanie księżyca. Po wypowiedzeniu słynnych już dla ludzkości słów, kontakt urywa się na 21 minut. W tym czasie kosmonauci dokonują nieprawdopodobnego odkrycia, odnajdują bowiem pochodzącą z Cybertronu Arkę. Jak to zwykle bywa, cała sytuacja zostaje zatuszowana i tylko nieliczni znają całą prawdę o tamtym zdarzeniu. Przenosimy się do czasów współczesnych. Dwukrotny obrońca świata, Sam Witwicky (Shia LaBeouf), ma nie lada problem - Polski rzekłbym – po ukończeniu studiów ma problem ze znalezieniem pracy. Oparcie odnajduje w swojej nowej dziewczynie, nieziemsko pięknej Carly Miller. Nic nie trwa wiecznie i po serii niepowodzeń, nasz ziemski bohater dostaje pracę, która nie jest szczytem jego marzeń, ale pełen determinacji zaczyna swoją karierę. Sielanka nie trwa długo, bowiem podczas gry Autoboty wraz z jednostką specjalną NEST starają się utrzymać porządek na planecie, podstępne Decepticony wcielają w życie swój szalony plan odzyskania władzy.
Świat przedstawiony w trzeciej części jest mroczny i brudny. Zrujnowane Chicago wygląda fenomenalnie, a Decepticony nie wahają się użyć śmiercionośnych broni przeciwko ludziom, którzy giną [nowość w serii] dziesiątkami. Nowe postaci, a w szczególności Shockwave idealnie wpasowują się w stworzone przez Bay’a uniwersum. Dark of the Moon to zupełnie nowa jakość świata Transformerów. Nastoletni humor rodem z American Pie został ograniczony do niezbędnego minimum, a scenarzysta, Ehren Kruger(tym razem bez Alexa Kurtzman’a i Roberta Orci’ego), odwalił kawał dobrej roboty. Dwie pierwsze części oglądało się dla samych robotów, a fabuła była tłem dla dziejącej się akcji. W trzeciej odsłonie jest zupełnie odwrotnie. To fabuła, choćby nie wiem jak naciągana ale zawierające niezły twist, nakręca film, a starcie tytanów mechaniki to zaledwie dopełnienie całości.


Film można podzielić na dwie części. Pierwsza to domena scenarzysty, który powoli, acz bardzo dokładnie przedstawia warstwę fabularną, wprowadza nowe postaci i relacje między nimi zachodzące. Tą część filmu charakteryzuje spokojne tempo rozgrywanej akcji, jednak dzięki temu zabiegowi TF3 zyskuje na realizmie. Nie napiszę, że film jest głęboki i zmuszający do refleksji, bo tak nie jest, jednak w pewnym ustalonym przez kanon filmów rozrywkowych kodeksie, sposób przedstawienia świata zasługuje na pewne wyróżnienie.
Druga część filmu to już pole do popisu dla Michaela Bay’a. Wybuch na wybuchu, latające po ekranie samochody, pościgi, walące się budynki – jest wszystko. Ostatnie sceny to istny majstersztyk efektów, efekciarstwa i patetyzmu [tej literackiej, nie tej spektakularnej]. Tempo nie zwalnia nawet na sekundę i po chwili zapomina się o tych jakże uciążliwych okularach 3D. Oh, zapomniałbym – TF3 jest w 3D. Ale chwila, panowie, siadajcie, nie wychodźcie jeszcze! Po głębszym zastanowieniu sam nie wiem co myśleć, czy:

A) 3D było bardzo subtelne, acz częste i dlatego go nie zauważałem
B) 3D nie polegało na lecących w nas przedmiotach, tylko na powiększeniu głębi odbieranego obrazu

Stawiałbym na obie opcje. Zbliżenia na sylwetki Autobotów czy też Decepticonów budziły respekt, głównie przez wrażenie głębi obrazu. Nie jest to kolejny tytuł, który skrótem 3D ma przyciągnąć większą publikę, zapomnijcie więc o Thorze czy Starciu Tytanów, to nie ta liga – z korzyścią dla TF3. Nie posiadam telewizora z opcją 3D, jednak kiedy tylko pojawi się wersja na niebieskim ryju będę pierwszym w kolejce po swoją kopię. Może bluźnię, ale mam nadzieję, że jakością obrazu TF3 przegoni mój niedościgniony do tej pory ideał, czyli Mrocznego Rycerza.


Minusy? Znajdzie się kilka. Przede wszystkim największym zaskoczeniem była słaba rola Johna Malkovich’a. CO!? Tak, tak. Malkovich zagrał co najwyżej dobrze. Może to wina słabo napisanej roli i małej ilości scen, ale wypadł bardzo blado i bezdusznie. Drugim był na pewno bolący od siedzenia tyłek, film trwa 154 minuty. Z jednej strony chciałoby się więcej, ale z drugiej strony oczy, uszy oraz pęcherz zaczynają domagać się przerwy. Następnym mankamentem był niedosyt Autobotów. W Dark of the Moon znacznie częściej widywaliśmy facjaty Decepticonów, więc fani Ironhide’a czy Optimusa mieli dużo mniej okazji by ujrzeć ich ruchome facjaty. Irytowały niektóre sceny, które miały powodować uśmiech na twarzy widza, a powodowały tylko zażenowanie, np. urywane w połowie przekleństwa [PG13], czy seks-pogadanki. Małe robociki były niezwykle upierdliwe, więc o tyle dobrze, że ograniczono ich występy do zaledwie epizodycznych ról.


Warto wydać ~20 zł na bilet? Moim zdaniem warto. Jeśli przymkniemy oko na patetyczność i wszędobylską flagę, zdamy sobie sprawę, że to kino rozrywkowe z ratingiem PG13 i damy się porwać scenarzyście, by później zostać zdewastowanymi przez przytłaczającą z każdej strony akcję w stylu Bay’a – wyjdziemy więcej niż zadowoleni. Bay wie co to spektakularność. Obok skomplikowania Nolana, wizji Camerona i geniuszu Aronofskiego, to właśnie Bay, od momentu wypuszczenia Twierdzy czy Bad Boys’ów zawsze dostarcza mi to, czego mi brakowało do uzupełnienia reszty panów – niczym nieskrępowaną rozpierduchę okraszoną świetnym montażem, chwytającą za serce muzyką, wypalającymi gałki oczne efektami i gwarancją najwyższej jakości dźwięku i obrazu. I’m lovin’ it.