Krishnan jest biednym pracownikiem sezonowym w małej wiosce na wyspie Kerala, który został przyłapany na kradzieży orzechów kokosowych, Zostaje osadzony w areszcie i oskarżony o morderstwo, którego nie popełnił. Sąd skazuje go na śmierć i wtedy zaczynają się nim interesować politycy i społeczność lokalna. Własnie zaniechano szubienicy, a zamiast niej wprowadzono wychwalane przez gazety krzesło elektryczne.

Pięknie opowiedziany i przewrotnie ironiczny film zdobył Złotą Kamerę za najlepszy debiut filmowy na festiwalu w Cannes w 1999 roku. Unikalny styl Naira podkreśla rolę ciszy, wykazuje zainteresowanie lewicującą polityką i nawiązuje do tradycji opowiadania historii z niezwykłym wyczuciem prowokacyjnych, kontrowersyjnych tematów. Krishnan jest biednym pracownikiem sezonowym w małej wiosce na wyspie w Kerala, który został przyłapany na kradzieży orzechów kokosowych. Chciał nakarmić rodzinę. Został osadzony w areszcie i oskarżony o morderstwo, którego dokonano rok wcześniej. Ostatecznie ten niewykształcony, strachliwy człowiek zostaje skazany na śmierć. Do tego momentu, "Throne of Death" jest realistyczną narracją epicką. Ale historia staje się absurdalna, kiedy sprawą Krishnana zaczynają interesować się politycy i społeczność lokalna. Właśnie zaniechano szubienicy, a zamiast niej wprowadzono krzesło elektryczne - amerykański wynalazek - wychwalane przez gazety jako najlepszy sposób na godną i chwalebną śmierć. Ten cud techniki przybył na wyspę dzięki pożyczce z Banku Światowego jako pomoc Stanów Zjednoczonych. Kampania wyborcza w toku, politycy robią więc wszystko, by pierwszy wyrok śmierci na krześle elektrycznym został wykonany właśnie na wyspie. Nair połączył ironiczny styl narracji i prowokacyjny temat za spokojnym minimalizmem, dając przy tym wnikliwy obraz ludzkiego postępowania. Powstał niezwykły film.