Uderzająca była dla mnie odwaga Capote w byciu sobą w tamtych czasach. I przez cały film chyba najbardziej dojmujący refren, który rozbrzmiewał w mojej głowie dotyczył sytuacji osób LGBT+ w naszym kraju. Cofnęliśmy się poza lata 40-te. Ostatnia wypowiedź tzw. Rzecznika Praw Dziecka jest czymś tak kuriozalnym, że nie byłaby chyba do zaakceptowania w XIX wieku.
Sam film, chociaż starał się budować swoją opowieść wokół "tajemnicy dzieła nieskończonego" jest mimo wszystko jakiś chaotyczny i bezosobowy.