Trafne spostrzeżenia. Najbardziej podoba mi się "Łaskotał i podrażniał miejscami zmysły i odczucia[...]" co przytoczyłem innym temacie.

Ale nie po raz pierwszy czegoś w Twoim komentarzu nie kumam :)

"Beznadziejnością, która tkwiła w niemożności znalezienia i otrzymania pomocy, zwłaszcza od matki, która sprawiała wrażenie cierpiącej na autyzm. Zresztą główna bohaterka filmu również popadała w swego rodzaju odrętwienie."
Odrętwienia nie zauważyłem. Wydaję mi się też, że Julie pomocy nie szukała (a zwłaszcza u chorej matki, przebywającej w domu starców) a raczej unikała jej.

"[...]można by go podzielić na trzy główne części[...]śmierć i strata,
zaznajomienie się z tajemnicą zmarłego męża, pogodzenie oraz wsparcie dla nowej, odrębnej "formy"
No właśnie, Julie przeszła przez coś i wróciła do jakiegoś punktu wyjścia. Zdjęcia oka Julie trwające kilka sekund: na początku filmu - w szpitalu i na końcu - po nocy spędzonej z Olivierem.

"Gra aktorska na przyzwoitym, wysokim poziomie"
Tak. Jeśli zaś chodzi o Juliette to na szczytowo wysokim :) Z całą pewnością rola życia tej wspaniałej aktorki.

Już minęło trochę czasu od momentu, gdy oglądałem ów film, aczkolwiek jeśli chodzi o Twe niezrozumienie przytoczonego przez Ciebie cytatu mej wypowiedzi, w "beznadziejności, która tkwiła w niemożności znalezienia i otrzymania pomocy", chodziło o to, że jej umysł blokował i stawiał granice, których ona sama nie mogła pokonać. Chciała się uwolnić w jakiś sposób od tego, ale sama nie wiedziała jak. Nie chciała właśnie pomocy, tak jak piszesz. Tak naprawdę wiedziała, że nie otrzyma jej od nikogo, dopóki sama nie przejdzie swojego cierpienia, bo nikt jej w tym nie pomoże. I to były właśnie te granice, które ją blokowały. Nie dające się swobodnie przez nie przejść. Taka natura ludzka, że na wszystko trzeba czasem czasu. Kieślowski poradził sobie wybitnie z przedstawieniem fatalizmu psychiki.

No tak, ale w końcu Kieślowski to był geniusz ;) W tym filmie, zresztą nie tylko tym, choć pozornie nic nadzwyczajnego może się nie dziać momentami, on ani na chwilę nie opuszcza widza, ale cały czas podtrzymuje z nim jakąś więź. Żal tylko, że odszedł przedwcześnie bo jakie filmy by robił! Ehhh...
No i nie sposób nie wspomnieć tu o muzyce Preisnera, najbardziej chyba intrygującego z naszych kompozytorów. Po "Podwójnym życiu..." trudno było sobie wyobrazić jeszcze wyższy poziom, a tu proszę! Brak słów na to jak podkręca nastrój i tak dalej.