A czy ze scenariusza zawsze musi coś wynikać, czy film powinien kończyć się wyjaśnieniem? Przecież nikt nie wie jak było naprawdę. Czy Vincent faktycznie popełnił samobójstwo, czy jednak ktoś mu pomógł. To jest wiadome jeszcze przed seansem. Wydaje mi się, że nie akcja, napięcie, ani śledztwo było zamysłem twórców. Myślę, że chcieli stworzyć refleksyjną opowieść o wspaniałym artyście dla wrażliwych widzów. Udało im się. :)

Coco jest filmem familijnym, wobec czego otwarcie "szczypie" w serce. Też bardzo mi się podobał i także się wzruszyłam. Vincent jest filmem dla dorosłych, dojrzałych emocjonalnie widzów. Szczypie między wierszami i zawiera gorzką prawdę o świecie dorosłych ;)

Naturalnie, iż 'Coco' oraz 'Loving Vincent'- to filmy zupełnie do siebie nieprzystawalne. Właściwie nigdy nikomu nie powinno przyjść na myśl je porównywać! No ale raz jeden stanęły one do rywalizacji w ramach tej samej oscarowej kategorii. Odwołanie się do emocji zamiast do intelektu - przeważyło szalę na korzyść 'Coco'.

Czytając komentarz typu "raczej przerost formy nad treścią" mam wrażenie, że oglądaliśmy zupełnie inne filmy. Nie mogę się zgodzić, gdyż zupełnie inaczej odbieram ten film. Nie jest to kino rozrywkowe, dialogi nie muszą więc być dynamiczne ani dowcipne. Dla mnie każda minuta była na swój sposób zaskakująca włącznie z zakończeniem. Film ten miał przede wszystkim pozwolić lepiej zrozumieć osobę Vincenta i moim zdaniem twórcom filmu udało się to genialnie. Nie tylko dzięki koncepcji plastycznej, ale także dzięki dialogom, sposobie przedstawienia całej historii i przestrzeni na refleksję czy odczuwanie, bo w tym filmie nie zabrakło niczego. Niczego też nie było za dużo. Napakowanie historii ckliwymi akcjami lub pseudo-błyskotliwymi tekstami odebrałoby filmowi cały urok i odwróciło uwagę od tego co w nim najważniejsze. Jeśli chodzi o samo zakończenie to jest ono jak najbardziej odkrywcze. Poznajemy prawdopodobne możliwości śmierci bohatera, ale zanurzając się w jego świat uświadamiamy sobie, że jest coś więcej i to więcej tak naprawdę się liczy.

to ekranowe "śledztwo" to tylko opakowanie, ktore rzeczywiscie nie jest niczym spektakularnym, bo jest tylko wehikulem na drodze glownego bohatera pomagajacym w odkrywaniu drugiego czlowieka, a w konsekwencji takze odkrywaniu siebie...glowny bohater jest juz innym czlowiekem pod koniec filmu i to ta przemiana jest tak naprawde glowna ideą tej produkcji... przemiana, ktora moze sie dokonac takze w odbiorcy, bo ten film posiada ten niezbedny emocjonalny ladunek, jednoczenie nie bedac jedynie ckliwa laurka o przyslowiowym "wielkim czlowieku"