Zabierając się za ten film spodziewałam się historyjki o niegrzecznym chłopcu i szarej biednej
myszce, w stylu "Szkoły uczuć". Mimo, że niesamowicie mierził mnie widok Pattinsona, film
mnie zaskoczył, i to konkretnie.
To historia dwójki młodych ludzi z lekko skrzywioną psychiką i problemami. Odnaleźli się w
Nowym Jorku i zakochali w sobie. W całym zwariowanym świecie mieli w sobie oparcie i
powoli zaczęli wychodzić na prostą, otwierać się na świat.
Spodziewałam się, że Tyler mimo wszystko skończy jak Michael, że nie poradzi sobie z
emocjami.
Zakończenie było jednak o wiele gorsze. Ta jego radość po odkryciu, że ojciec jednak go
wspiera, że wszystko się układa i scena wież WTC...przez chwilę miałam nadzieję, że zjawi się
Superman i zwinie gościa z tego biura. Dawno się tak nie poryczałam :(

Do tego nieświadomie obejrzałam film w rocznicę śmierci filmowego Michaela- to trzeba mieć
szczęście.

Gdy w 2001 roku media podały informację o ataku na WTC pamiętam, że to przeżyłam. Później
widziałam kilka filmów o tej tematyce, ale nie zrobiły na mnie większego wrażenia.
"Twój na zawsze" skupia się na normalnym życiu, normalnych problemach, kłótniach,
nierozwiązanych sprawach, miłości...i nagle przypadek sprawia, że to wszystko się kończy.
Przez te 1,5 h filmu zdążyłam "zżyć sie" z bohaterami i nagle to zakończenie, poczułam się
jakbym sama straciła kogoś bliskiego w tych wieżach...i za to według mnie ten film zasługuje
na wysoką ocenę.