To drugi, nakręcony po dwudziestu latach film fabularny dokumentalistki Drahomíry Vihanovej - alegoryczny dramat mężczyzny, który przez niechęć do przystosowania się zostaje zepchnięty na margines. W celach zawodowych - pomiar wydajności ujęcia wody - przyjeżdża w nieznane miejsce, gdzie stopniowo zaczyna odkrywać prawdę o zasadach rządzących tamtejszą społecznością, a że nie zamierza milczeć, staje się niewygodny. Paraboliczną historią, atmosferą rodem z Kafki i czarno-białymi zdjęciami film odwołuje się do autorskiego nurtu kinematografii z lat 60.