(...) Sekielski mierzy się z kołtunerią, dowiaduje się, że to przed nim trzeba chować dzieci. Chce przecież przekłamać prawdę o bożym miłosierdziu, a o wysokim odsetku pedofilii w getcie kościelnym snuje co najwyżej jakieś bajki. „Tylko nie mów nikomu” pobił już oficjalnie jeden z rekordów oglądalności na polskim YouTubie, ale obawiam się, że film obejrzeli tylko ludzie świadomi problemu − ci zaślepieni „wiarą” nadal będą sprawę bagatelizować, będą łagodzili rozmach bestialstwa. Gdyby nie niezależni dziennikarze, jak Tomasz Sekielski, o czynach pedofilskich słyszelibyśmy jeszcze mniej, bo kościół jest „naturalnym” środowiskiem ich występowania − nie powinno to podlegać żadnej kwestii − ale kolejne skandale są umiejętnie kryte. Żadna stacja telewizyjna nie podjęła się współpracy z Sekielskim − dokument to efekt jego wysiłkowej pracy, współfinansowanej crowdfundingowo. Film wywiera piorunujące wrażenie: zrealizowany został na surowo, bez uproszczeń, jego przekaz jest bezkompromisowy i szalenie dosłowny. Całość dławi i szokuje, prowokuje lawinę gniewnych myśli, a producenci wiedzieli jak osiągnąć zamierzony efekt. Słowa księży są szczere, bo niewypowiadane publicznie; ich odruchy, rejestrowane przez ukrytą kamerę, wydają się nieludzkie i upiorne. Podobnie najazdy kamery na sakralne obiekty, „zdobiące” prowincjonalną świątynię − straszą dramatycznym wykonaniem i swym przekazem o sądzie ostatecznym czy boskiej wyższości. Apokaliptyczne przyśpiewy i huczące akordy potęgują te wrażenia, a już najgłębiej dostają się pod skórę archiwalne zdjęcia, na których mała Ania spogląda w obiektyw aparatu wzrokiem wołającym o pomoc. Dumnie stoi obok niej ksiądz Jan, z głową uniesioną do góry i ręką zawieszoną tuż za jej plecami.

Przyszedł czas najwyższy, by episkopadł.

Pełna recenzja: We'll Always Have the Movies
(WordPress)