W szkole czytamy o prehistorycznym protomiescie - Catal Huyuk, którego specyfiką było to, że nie było ulic, a ludzie chodzi po dachach. To samo możemy obserwować w wiosce, w której przebywa główny bohater filmu - dziennikarz z Teheranu. Fantastyczna zabudowa, mnóstwo poziomów, niezliczona ilość drabin, stopni, schodów... Ludzie mieszkają ze sobą tak blisko, że niemal słyszą swój oddech w nocy.
Dziennikarz oczekując na śmierć staruszki - w przeciwieństwie do swoich kolegów - stara się jak najwięcej obserwować. Trudno powiedzieć, czy jego postawa wynika z tego, że jest najbardziej otwarty i ciekawy świata, czy może z tego, że jest szefem wyprawy i odpowiada za jej sukces. Jego rola jest dwuznaczna, co sam sobie uświadamia, gdy w dialogu z chłopcem pojawia się wątek dobrych i złych ludzi. Zresztą wiele jego zachowań świadczy o tym, że trudno nazwać go dobrym człowiekiem (choćby przewrócenie żółwia "na plecy", okłamywanie mieszkańców wioski, sposób, w jaki zrugał chłopca i sposób, w jaki go wykorzystywał, bezceremonialnie przerywając mu egzamin; także w wielu rozmowach z mieszkańcami wioski słychać kpinę, np. w rozmowie z gospodynią, która urodziła 10 dziecko). Kontrastem dla jego zachowania jest prostolinijne postępowanie mieszkańców wioski.
Odczytuje więc ten film, jako pochwała życia prostego, wiejskiego, szczerego i pozbawionego wyrachowania.