Raczej nieczęsto się zdarza, aby twórcy decydowali się na prequel jakiegoś filmu, a
animacji powstałej w ten sposób, to już w ogóle nie pamiętam. Tym trudniej o to, by
taki pomysł w pełni wypalił i zadowolił jak tu, zarówno młodszą, jak i starszą
widownię.
Jeżeli chodzi o potwory, to przyznam sam, że jedynka, którą śmiało można nazwać
teraz sequelem, jest lepsza, co nie oznacza, że powrót z naszymi bohaterami do
szkolnych ławek i rywalizacji między uczniowskiej kiepsko się sprawdził. Może i nie
popadłem w zachwyt, bo delikatnie ujmując ten schemat fabuły był ukazany już
niejednokrotnie w filmie młodzieżowym, pomimo iż animacji jakoś nie pamiętam o
takiej konstrukcji, to jednak wraz z najbliższymi, bawiliśmy się całkiem nieźle.
Jako całość ''Uniwersytet Potworny'' jest do przewidzenia, ale nie może to rzutować
drastycznie na ocenę końcową. Ważne, że Mike i Sully dają porządnie popalić innym
na ekranie, a wszystko niesie za sobą wydźwięk, przeznaczony dla najmłodszych.
Owszem oklepane w temacie, lecz tego nigdy za wiele, ale i urocze w wykonaniu.
Animacja ta nie jest na szczęście przesadnie widowiskowa, bo raczej stonowana w
umiarkowany sposób, jest przejrzysta, mieni się kolorami, jej bohaterowie emanują
sympatią, sielankowa muzyka przenosi nas tu brzemieniem do minionej epoki,
można by rzec, iż jest ''przyjemniacko''.
Relacje między różniącymi się charakterami Mike i Sullivana, to także nie nowość,
ale raz jeszcze Scanlon i spółka udowadniają, iż nawet gryzące się ze sobą
osobowości, potrafią stworzyć udany kolektyw. Jak wiadomo, początki zawsze są
trudne. Tak było i tym razem.
Mike Wazowski wydaje się być dosyć zuchwały w wymowie i działaniu, ale to nic
innego jak pewność siebie. To prosty przykład tego, że ci mniejsi także umieją
walczyć o swoje. Jest postacią o niewielkim wzroście, ale ogromnym sercu i jeszcze
większym uporze. Sully, stoi po przeciwnej stronie bieguna. Nadrabiając rodowym
nazwiskiem, wolałby podążać przez życie na skróty i chyba nie tylko o naukę tu
chodzi. Lubi być w kręgu zainteresowań, ale męczy go, gdy słabsi są odtrącani przez
społeczeństwo. Jednak połączenie tak niepasujących do siebie charakterków, nie
musi wróżyć przecież zaraz katastrofy.
Jak to w ''bajkach'' dla dzieciaków bywa, z upływem czasu, gdy już wyczerpują się
wszystkie potknięcia i wpadki naszej dwójki wraz ze swoim kapciowatym zespołem,
zaczynają na wierzch wypływać wnioski i morały. Szkoda, że w życiu już różnie z tym
bywa.
Znajdzie się tu także humor, zarówno zawarty w dialogach jak i ten sytuacyjny,
komentator swoją wadą wymowy i stylem jaki prezentuje, może wprawić widza w
niezły ubaw, a rodzimy dubbing po raz enty jest klasą samą w sobie, z tym że jeżeli
chodzi o ten element w animacji, raczej można być o niego spokojni, że powinno być
dobrze. Na rozkopertowywalni można połamać obie język, a jeden z mądrzejszych
tekstów filmu brzmi: ''szczęście ma to do siebie, że jest przelotne''.
Summa summarum poskładane do kupy, daje przyzwoitą rozrywkę dla całej rodziny,
ale z drugiej strony, czy trzeba mieć dzieci, aby sięgać po taki rodzaj kina...
Może gdy kiedyś przypomnę sobie obie części pod rząd, ocena tej podskoczy w górę,
lecz na dzień dzisiejszy jest mocne 6/10.