Jak można tak za przeproszeniem sp*****lić film? Jest świetny wstęp i znakomita druga połowa ale o pierwszej najlepiej po prostu zapomnieć. Główny bohater - Johnny na początku nie ma zmartwień, w głowie mu tylko żałosna zabawa. Przez to też widz musi obserwować całą serię głupich scen takich jak chociażby bijatyka w damskich fatałaszkach lub gryzienie stóp w więzieniu. W połowie następuje zwrot akcji, który daje Johnny'emu okazję do spoważnienia. Wtedy też film wskakuje na naprawdę wysoki poziom. I więcej na ekranie Gerarda Hertera - jednego z najbardziej charakterystycznych spaghetti złoczyńców. Pojawia się sporo przemocy, pomysłowych tortur i zabójstw. Także finałowy pojedynek jest bardzo stylowy. George Hilton sprawdza się w głównej roli dobrze, tak samo Paolo Gozlino jako jego kumpel. Wspomniany już Herter kreuje świetny czarny charakter. Muzyka w drugiej połowie pasuje doskonale do klimatu. Od strony realizacji jest to porządna robota. No i właśnie, jak ocenić ten spag jako całość? Scena przed napisami i druga połowa to dla mnie mocne 8/10 ale te wszystkie komediowe fragmenty to esencja tego co najgorsze we włoskich westernach. Ubolewam nad tym, że poważny, ponury nastrój jest wyczuwalny jedynie przez około 40 minut. Podsumowując "Uno di più all'inferno" to interesujący film, lecz również niesamowicie irytujący.