O tym jak świetny to film świadczą przede wszystkim szeroko rozumiany klimat i napięcie. Klimat to atmosfera bunkra i oblężonego miasta, poczucie coraz większej klaustrofobii ("tam się kończy rzesza"). Jeśli chodzi o napięcie to jest ono niemal nie do zniesienia. Widz zna zakończenie, wie z góry jak to wszystko się skończy więc czeka z niecierpliwością widząc coraz większy absurd sytuacji. Hitler wydający nad mapą absurdalne rozkazy nieistniejącym armiom, bredzący o odzyskaniu pól naftowych nie jest bynajmniej osobą sympatyczną (co zarzucano twórcom filmu). Widzowi nie jest żal wodza, lecz jego podwładnych, Goebbelsów dzieciaków z volkssturmu i posyłanych na pewną śmierć żołnierzy. Z jednej strony, kierowani jak najbardziej ludzkimi uczuciami (może i nawet podświadomie) żałujemy wojskowego lekarza, głównej bohaterki, dzieciaka z hitlerjugend, cywilów, dzieci i rannych. Z drugiej jednak mamy uczucie że oto dokonuje się zapłata za wyrządzone krzywdy, że oto triumfuje dziejowa sprawiedliwość. Z filmu wprost bije pacyfizmem, niechęcią do brutalnej, dosłownie bezsensownej wojny. Ukazuje on też inną stronę Trzeciej Rzeszy, która dotąd kojarzyła się tylko z wielkimi kamiennymi budowlami, obozami koncentracyjnymi, autostradami, wielkimi flagami, udekorowanymi ulicami itp. Tu widać jej karykaturę: ludzi z wysokimi stopniami zamkniętych na własne życzenie w betonowej klatce, przestrzeganie ustaw rasowych, ideologiczne piosenki, makiety wielkich miast i przemówienia, które w tej sytuacji budzą jedynie uśmieszek.
Film świetny.