Dobry? Tak można powiedzieć tylko o scenach batalistycznych, ujęciach zniszczonego Berlina, wszystkich tych gruzów, wybuchów, odgłosach strzelanin czy płonących budynkach. Naprawdę bardzo ładnie i przejmująco sfilmowane. Generalnie chyba na warsztat techniczny nie można narzekać, bo film zrobiony jest dobrze. Cała reszta jednak leży, totalna klapa. Pod płaszczykiem wiarygodności pokazano nam "skapcaniałego" Hitlera pozbawionego zupełnie charyzmy, rzucającego się tylko na prawie każdego oficera, co wygląda raczej komicznie niż groźnie. Zaraz też możemy zobaczyć go jako dobrego wujka roniącego łzy i łypiącego dobrotliwymi oczkami na wiernych przecież i oddanych sztabowców. Żałosny widok. Nikt mi nie wmówi, że tak zachowywał się despota i ludobójca, nawet w obliczu upadku, aż tak naiwny nie jestem. Niemcy, którzy ponoć chcieli tym filmem w jakiś sposób rozliczyć się z niechlubnej przeszłości, znów zamiast powiedzieć "mea culpa" próbują mydlić wszystkim oczy - nasz zły wujek Hitler nie był takim wielkim potworem za jakiego go macie - ot co wynika z tego filmu, a ja tego nie przyjmuje i nie dam się nabrać. Oczywiście nie chodzi też o to żeby pokazywać bądź co bądź człowieka, jako wcielonego diabła, ale jak już napisałem wyżej "wujek Hitler" tym bardziej mi nie pasuje i szczerze zamiast poklasku twórcom należałyby się baty. Temat tak bardzo drażliwy, który wiąrze się z wielką tragedią ludzkości musi być potraktowany poważnie, powinien krzyczeć i hłostać silną wymową moralną i emocjonalną. W "Upadku" niestety tego nie ma. Być może, obciążeni Niemcy winą za szaleństwa jednego człowieka nie dojrzali jeszcze do tego by godnie znosić to brzemię. Może jeszcze nie czas by spojrzeć prawdzie w oczy...