Dokładnie, Rzeszy, nie samego Hitlera. Owszem, to jemu jest poświęcona lwia cześć tych 2,5 godzin, jakie liczy sobie film Hirschbiegela. Portret kanclerza nakreślony został bezbłędnie, idealnie balansujący między szaleńcem a człowiekiem (świetna rola Bruno Ganza), który do ostatniej chwili wierzy i próbuje odeprzeć Armię Czerwoną, posyła garstki ludzi na samobójcze misje, do końca działa i wzbudza respekt w podwładnych i ludziach ze swego otoczenia.

W wielu momentach Hitler idzie do kąta i zaczyna się druga strona tej historii – upadek Berlina, moralności, życia. Walki uliczne trwające dłużej od Hitlera, dzieciaki okopane do końca, bo wiąże ich przysięga złożona Fuhrerowi. Masowe samobójstwa (apokalipsa z „Opętanych” Palahniuka mi się przypomniała – tylko że tym razem nie było mi do śmiechu), które mnie zmiażdżyły.

Film polecam także tym, których portret czołowego wegetarianina XX wieku za bardzo nie interesuje. Bo to jeden z najlepszych filmów wojennych, jakie widziałem (a numer jeden pod względem walk ulicznych). Dźwięk, efekty, scenografia, kostiumy – pietyzm leje się ponad najwyższe budynki w tych zdewastowanych dzielnicach, między którymi co chwilę coś wybucha, ktoś umiera, ktoś ociera się o śmierć, rodziny uciekają, a w dole po minie leży 12-latek z wyrzutnią rakiet i czeka, żeby ten radziecki czołg podjechał bliżej... Jeszczę bliżej...


7/10