"Masz obejrzeć "Upiora...", bo Upiór jest mrrau".
W takich warunkach doszło do mojej inicjacji z tym musicalem. Czy po oglądnięciu się zawiodłam? Oczywiście, że nie. Upiór zawierał w sobie wszystko, co mieści się w tym "mrrau". Może nawet i więcej. Tak trwałam w zachwycie, dopóki nie zaczęłam drążyć tematu.

Gerard Butler jest jednym z moich ulubionych aktorów, choć nigdy nie "zabił" mnie aktorskim talentem. Ale gdziekolwiek by się nie pojawił, potrafi mnie, hm, zelektryzować. Facet ma w sobie jakiś urok, od którego nie mogę się uwolnić. I nie chodzi tu bynajmniej o gębę.

Ale skoro przy gębie już jesteśmy - Gerry posiada egzemplarz, koło którego nie można przejść obojętnie. No przystojna, przystojna. Ogólnie Butler w całokształcie jest niczego sobie, jak to zwykły wypisywać dziewczęta - HOT. I to właśnie w przypadku "Upiora..." go gubi. Upiór w jego wykonaniu przestaje całkowicie budzić odrazę. Brnąc dalej w fizyczność-zatraca się gdzieś charakterystyczna wątłość Erika, jego szkieletowate ramiona obrosły mięśniami (ostatnio jeszcze bardziej mnie to razi, oglądnęłam "300"). Powiem wprost - taki Upiór to niewątpliwie Upiór kuszący, ale niestety mało upiorny w swej upiorności. Rozumiem, że utarło się poniekąd, że siły zła kipią seksem (no to będąc w wątku Butlera mogę przytoczyć "Draculę 2000"), ale takie przedstawienie totalnie i zupełne kłóci się z nastrojem literackiego pierwowzoru i spłyca postać Upiora. Na dodatek Erik został totalnie odmłodzony, co jeszcze odjęło mu, hm, upiorności. Sumując - gęba zdecydowanie za ładna.

Jeśli zaś chodzi o umiejętności wokalne, to szczerze powiedziawszy - mi odpowiadał. Może Gerard wybitnym wokalistą nie jest (co ja gadam,na pewno nie jest), ale w jego głosie słychać emocje. Za wzorowego Upiora podaje się Crawforda. Faktycznie, Crawford śpiewa wspaniale, jak Anioł Muzyki. a Butler śpiewa jakby twardziej, momentami zawodząc, kompletnie zawalając wyższe partie (np. w "Music of the night", a grr). Ale w jego głosie jest jakaś upiorna tajemnica. A w tym zawodzeniu - emocje, gorycz i wewnętrzne rozdarcie tego człowieka. Możecie sobie psioczyć, mnie ta interpretacja satysfakcjonowała.

Generalnie - w filmie oszpecony geniusz zszedł do poziomu seksownego uwodziciela, który miast odstraszać-magnetyzuje. Cholera, trochę się wkurzyłam podczas oglądania, że Raoula grało takie bele-co. Całkowicie niegodny przeciwnik. Gorący Upiór, kluchowaty Raoul i ta Kryśka jak jakaś lalka z maślanymi oczętami - to chyba po prostu przepis na ściągnięcie do kina rzesz nastolatek spragnionych bajek. Niestety...

Mimo wszystko ja i tak lubię ten film i postać Upiora w nim wykreowaną, choć tak się kłóci z Upiorem właściwym. Czasem zwyczajnie dość mam nadętych komentarzy krytyków i znakomitej większości fanów "Upiora w operze" i odprężam się przy wszechogarniającym kiczu i wzdycham sobie cichutko do ekranu gdy tylko przewinie się przez niego Upiór. Bo czemu i by nie?