Palestyńscy narzeczeni chcą wziąć ślub, toteż ojciec pana młodego jedzie do władz - izraelskich - by wystąpić o pozwolenie na uroczystość wesela. "Możecie je zrobić kiedy tylko chcecie" - rzecze umundurowany urzędnik. "Nie możemy, bo wasi żołnierze ciągle kręcą się w okolicy" - odpowiada przyszły teść. No i mamy pat, bo wioska w której ma dojść do wydarzenia jest jednocześnie wioską, w której sporo ekstremistów prowadzi swoją działalność. Kompromisowa propozycja wychodzi więc od innego urzędnika, również w mundurze - wesele odbędzie się, pod warunkiem że honorowymi goścmi będzie kilku izraelskich żołnierzy, w tym owi dwaj urzędnicy. Rozwiązanie kompromisowe zostaje przyjęte, teraz tylko czekać uroczystości... I ta w końcu nadchodzi.

Co my tu mamy? Przede wszystkim dramat obyczajowy, w którym możemy zapoznać się z weselnymi zwyczajami obowiązującymi w Palestynie. Ale cała ta warstwa etnograficzna znajduje się niejako w cieniu wydźwięku, ujmijmy to, politycznego. Wzajemne uprzedzenia obu stron - palestyńskiej i izraelskiej dają o sobie znać, podobnie jak niemożność przeprowadzenia niewinnej, zdawałoby się, uroczystości bez pozwolenia na nią i bez militarnej kontroli. Jednak i Palestyńczycy nie są tu pokazani bez winy, zwłaszcza plany ojca narzeczonego by uczynić Izraelczyków jeńcami, budzą opory nawet w rodzinie. A historia konfliktów na Bliskim Wschodzie cały czas odbija się tam czkawką - czego dowodem jest na poły komiczna, na poły dramatyczna postać starego dziadka, bez przerwy mówiącego o tureckiej i brytyjskiej okupacji.

Całkiem porządne dzieło, choć w którymś momencie akcja traci tempo, jednak udaje się bez problemów dotrzeć do finału opowieści. Film jest w pełni dramatyczny, choć miejscami ironiczny - na pewno jednak nie należy spodziewać się weselnej komedii. Traktować należy go raczej jako głos w sprawie toczącego się do dzisiaj konfliktu między tymi dwiema nacjami.