Ariane (Sylvie Testud) i Simon (Stanislas Merhar) mieszkają razem w sporym apartamencie w Paryżu. Ich związek nie należy jednak do szczęśliwych. Mężczyzna jest chorobliwie zazdrosny o swoją partnerkę. Stara się poznać jej każdy krok, każdą decyzję - aby uzyskać pewność śledzi ją albo tuż po powrocie zadręcza pytaniami odnośnie do czasu, którego nie spędzili razem. Jego podejrzenia nie dotyczą li tylko potencjalnych spotkań Ariane z mężczyznami - obejmują także jej relacje z innymi kobietami.

Zaskakująca, luźna adaptacja jednej z części "W poszukiwaniu straconego czasu" Prousta. Pomysł, by zekranizować "Uwięzioną", pojawił się jeszcze w latach 70., ale do realizacji doszło dwie dekady później. Reżyserka zdecydowała się opowieść uwspółcześnić, zwracano też uwagę, że to jeden z jej nielicznych filmów, których protagonistą jest mężczyzna. Simon (jeden z ulubionych aktorów Akerman, Stanislas Merhar) to zamożny, aspirujący pisarz. Jego erotyczną obsesją staje się Ariane (Sylvie Testud): na pozór posłuszna i uległa, zarazem jednak całkowicie niedostępna. Im bardziej Simon stara się kontrolować kochankę, tym intensywniej doświadcza granic swojej iluzorycznej władzy. Uwięziona przechwytuje męskie spojrzenie - i odbija je niczym lustro. Nie tylko nie pozwala zmienić się w obiekt, ale także uświadamia Simonowi, że jedynym więźniem w tej opowieści jest on sam. Ta perwersyjna, przewrotna gra w spojrzenia wykorzystuje zasady hitchcockowskiego thrillera. Ale Chantal Akerman inspirowały przede wszystkim powieściowe opisy wnętrz: korytarzy, pokoi, sypialni. Nieprzekraczalna granica pomiędzy tym, co w środku, i tym, co na zewnątrz, konieczność zadowalania się powierzchnią zjawisk i powierzchownością osób - jedną z jej największych filmowych obsesji pozostała niedostępność.