Gaspar zawsze emanował naturalizmem- zdjęcia w jego filmach oraz aktorstwo sprawiają, że nie czujemy się jak widz, a jak świadek ukazanych wydarzeń. Ten film wydaje się być jednak bardziej surowy, reżyser nie operuje tutaj migoczącymi światłami i psychodelą, a w prosty sposób ukazuje życie. Podzielenie kadru sprawia, że możemy ujrzeć sytuację z paru perspektyw co wplata obiektywizm w spojrzenie widza. Uwydatnione dźwięki otoczenia i naturalne aktorstwo budują napięcie i wprawiają w dyskomfort, ale te emocje nie uderzają. Nie są mocno wymierzonym policzkiem tak jak np. w ''Irreversible'', nie rozrywają i nie wbijają w fotel, nie ma oczywistego momentu kulminacyjnego. Poruszenie rozwija się i dojrzewa w widzu przez cały czas trwania filmu kształtując uczucie ciasnoty - i nie znajduje ujścia. Dlatego uważam, że przymiotnik "surowy" najlepiej opisuje ten film- ma on ukazać wizję za pomocą realizmu, ale doświadczenie kinowe dzieje się wewnątrz odbiorcy.