Scorsese pokazał osobowość człowieka prymitywnego. Robert de Niro zagrał tę rolę fenomenalnie. Jako neandertalczyk nie przeżywa intelektualnych uniesień, jego egzystencja opiera się raczej działaniu instynktownym. To człowiek, który chce się po prostu nażreć, zaspokoić odpowiednie potrzeby i wygrać w walce. Chce wygrywać i wygrywa, bo jest niesamowicie zdeterminowany. Walczy nie tylko na ringu, ale i w życiu prywatnym. Otóż zauważyłem, że człowiek ten przez cały czas musi z czymś walczyć. Z łatwością zdobywa dziewczynę, więc coś tu nie pasuje. Wmawia więc sobie, że dziewczyna go zdradza. Musi więc odnaleźć jej kochanków i powybijać. Żeby walka trwała. Ale ta ambicja staje się obsesyjna. Nie może on zrozumieć, że w życiu miłosnym należy także okazywać uczucia i być wrażliwym. Tak więc stres życia zawodowego przenosi w życie prywatne. Przenosi tu brutalność i przemoc. Kiedy zrozumie, że popełnił mnóstwo błędów, już jest za późno na ich naprawienie. Traci dwie ukochane osoby: żonę i brata. Film pokazuje jak życie zawodowe może wpływać negatywnie na życie prywatne i odwrotnie. Bohater pogrążając się w swoich dołach i nie wiedząc komu ufać, wybiera złą drogę mętnych interesów i w ten sposób traci przecież jednocześnie szansę na wielki sukces finansowy. Przez bezmyślne postępowanie trafia w końcu do więzienia, w którym to dopiero oddaje się pewnej refleksji, pytając siebie:dlaczego? Jednakże La Motta jest postacią naprawdę niezwykłą: pomimo tylu porażek i przegranego życia sam się nie poddaje. Teraz siłę daje mu poczucie,że kiedyś był i nadal jest mistrzem. Przez całe życie pozostał duszą na ringu.