Współczesne filmy kryminalne zupełnie nie przypominają tych z czasów PRLu. Dzisiaj zainteresowanie indukuje wyścig scen. Krótkie, szarpane ujęcia z ręki. Kryminał przechodzi w film akcji. Migawka po kilkunastu minutach powszednieje. Oko przyzwyczaja się do tego kalejdoskopu. Muzyką jak dłutem żłobi się linię emocji: niepokój, napięcie, trwoga, punkt kulminacyjny, wybuch, strach, rozluźnienie. Dźwięki stają się przewidywalne. Stosuje się dużo wyszukanych ujęć, komplikuje się sposób narracji. Urywek końca prezentuje się na początku filmu, by potem widz poskładał w głowie cała fabułę. W starych polskich kryminałach akcja toczy się 2 razy wolniej. Nie ma spektakularnych zwrotów akcji. Sceny są statyczne, powolne. Czas leniwie przelewa się po ekranie. Można przenieść się w krajobraz miast, wejść do starych mieszkań. Warsztat zegarmistrza, kredens w kuchni, park, ratusz w Opolu, pałac Mostowskich w Warszawie, trasa W-Z. Muzyki jest mało, dominuje cisza, odgłosy otoczenia. Dużo uwagi poświęca się na budowanie postaci, progresję dramatyczną, ukazanie motywów i poszlak. Jeden powie totalna nuda. Ja na to: bzdura.

„Wściekły” jest przykładem starego polskiego kryminału, w którym akcja spaceruje. Bohaterom daje się czas do namysłu, do wypowiedzenia się pełnym zdaniem. Nie ma również tej gonitwy obiektywu. Ujęcia są pełne, a nie sztucznie rwane jak w dzisiejszych filmach. Innymi słowy: „Wściekły” to bardzo przyjemny i wciągający kryminał. Statyczny, a mimo to nie nudny.

Warto zwrócić uwagę na solidnie odrobioną prace domową z przedmiotu „Kreowanie Wizerunku Milicjanta”. Kapitan Zawada to nie jest szeregowy funkcjonariusz, który swoje obowiązki wykonuje bez przekonania. Zawada to człowiek z wyższym wykształceniem, magister psychologii, milicjant z przekonania. Pies gończy, ale z ludzką twarzą. Wierzy w swoją misję, chce złapać tytułowego „Wściekłego”. Pełen wątpliwości, co skłania go do rozmowy z profesorem Rembrowskim. Reżyser ładnie oddał tę niewidoczną i trudną stronę życia milicjanta: dom, zaniedbaną rodzinę. Zawada stara się żyć, ma małą córkę i wyrozumiałą żonę. W przeciwieństwie do Borewicza, który mieszkanie traktuje jak hotel. Obaj w pracy zawodowej są konsekwentni i wytrwali, odznaczają się taktem, kulturą, erudycją, nienagannymi manierami. Ładną wizytówkę milicji sprawił p. Roman Załuski. I jakby to powiedział Borewicz: „No cóż, dziękuję Pani/Panu.”

Film polecam.