Moja tolerancja w kwestii spaghetti westernów w ostatnim czasie bardzo wzrosła, ponieważ zaliczyłem już sporo obrazów z tego gatunku. Do Anthony’ego Steffena nie mogę się jednak przekonać. Zdarzyło się w innych filmach, że jego rola mi nie przeszkadzała. Niestety w „W Django!” jest beznadziejny. Sytuację jako tako ratuje ekspresyjny Glauco Onorato, który przynajmniej tworzy jakiś kontrast do sztywnego głównego bohatera.

Generalnie ten film nakręcono w okresie, kiedy popularne we Włoszech stały się komedie o Dzikim Zachodzie (Hill & Spencer). Dużo w nim przez to żenujących scen, które chyba miały być śmieszne. Ponadto te fragmenty całkowicie rujnują klimat filmu (początek i zakończenie są bowiem dramatyczne). Fabuła jest prosta jak drut. Żona Django została zabita przez trzech bandziorów. Bohater chce się zemścić ale zna jedynie byłego wspólnika sprawców. Ratuje go od śmierci na stryczku i zmusza do pomocy. Właściwie historia jest tylko pretekstem do zaprezentowania strzelanin oraz mordobić. Nie zaprzeczam, że akcja jest przedstawiona całkiem efektownie. Pod względem realizacji jest w porządku. Muzyka i lokacje średnie. Zabrakło charyzmatycznych przeciwników. Całość popada przez to w rutynę. Niby jest akcja, kontrast między parą bohaterów, kilka ciekawych pomysłów, lecz wszystko staje się przewidywalne. Nie ma żadnego czynnika, który by wyciągnął tego spaga na przyzwoity poziom. Owszem, można obejrzeć bez większego bólu ale ogólnie jest to przeciętna produkcja. Przy większej inwencji reżysera i scenarzysty mogłoby być naprawdę porządnie.