Miałem nadzieję, że podczas seansu wysiądzie klimatyzacja i klimat dżungli będzie można poczuć dosłownie i w przenośni. Niestety wszystko działało bez zarzutu, ale to nie wpłynęło na pozytywny odbiór filmu. Ani jednego dialogu, a jednak napięcie czuć było w każdej sekundzie. Początek z dość topornie wyglądającymi efektami to najgorszy moment, potem jest już tylko lepiej. II wojna światowa, Singapur. Australijski pilot zestrzelonego przez Japończyków samolotu trafia do dżungli i aby przeżyć, musi ukrywać się, bo żołnierze przeszukują las w poszukiwaniu niedobitków. Pilot szybko trafia na, również uciekającego przed Japończyków Chińczyka. Połączeni wspólnym celem – przeżyciem, brną przez błoto słysząc z oddali odgłosy wojny: eksplozje, strzały, ryk latających myśliwców. Przedzieleni granicą językową, niezdolni do werbalnego porozumienia ograniczają się do sporadycznych, ale znaczących gestów: podanie ręki, zasłonięcie ust dłonią, gdy zbliża się wróg, wymiana porozumiewawczych spojrzeń.

Film bazuje na cudownych momentami obrazach, kamera wychwytuje poetyckie piękno dżungli; nawet gdy wokoło toczy się wojna, życie lasu pozostaje bez zmian. Reżyser nie skąpi zbliżeń na detale: mrówka na skórze, smuga światła przenikająca między liśćmi przez gęstą koronę drzew, to wszystko skontrastowane ze spoconą twarzą bohatera, krwawym śladzie po zranieniu, grymasem bólu na twarzy postrzelonego Chińczyka. Siłą filmu jest również dźwięk. Fantastyczny jest prolog, przy ciemnym ekranie, gdy tylko słyszymy odgłosy tętniącego życiem miasta, nagle dotkniętego nalotem bombowym, gdy śpiewy na ulicy przeradzają się w krzyki przerażenia i bólu. Potem też jest świetnie. Odgłosy dżungli i wojny pobudzają wyobraźnię i otwierają oczy duszy, co sprawia, że po zamknięciu oczu faktycznie można zobaczyć inny świat, który nagle stał się schronieniem dla milczących bohaterów.

Po seansie odbyło się bardzo ciekawe spotkanie z reżyserem, który opowiedział o procesie powstawania filmu, swoich inspiracjach i pracy z aktorami, oraz walce z dżunglą na planie. Mam nadzieję, że uraczy jeszcze kiedyś nowo-horyzontową publiczność kolejnym filmem.