Dobry, ciepły, zabawny film. Zapowiadał się całkiem fajnie. Interesująca relacja dwojga głównych bohaterów. Ciekawe wymiany zdań, kilka dobrych tekstów i znakomita kreacja Buscemiego. Ale jak to w zwyczaju mają amerykańce - wszystko trzeba spieprzyć. Jak się nie wie o czym śpiewać, śpiewa się o miłości. I tak samo było w filmie DiCillo: który schrzanił tak znakomicie zapowiadający się film. Dlaczego nie pociągnął do końca wątku paparazzich? Dlaczego nie zajrzał w meandry tejże specyficznej profesji, w charakterystyczny dla siebie sposób, tylko musiał jednego z bohaterów odseparować od drugiego, co spowodowało, że film automatycznie stał się kolejnym syfem o kopciuszku. Nie podobało mnie się to. I jeszcze ten happy end, eeeh.