Film kompletnie nie udany. Trudno w ogóle powiedzieć, co Oliver Stone chciał nim osiągnąć, co i jak pokazać, bo "W." zawodzi na każdym polu. Nie sprawdza się ani jako solidny dramat biograficzny, ani jako satyra, ani jako polityczna agitka.

Zabieranie się za opowieść o wciąż urzędującym prezydencie było chyba w ogóle chybionym pomysłem. Myślę, że do takich dzieł trzeba czasu, żeby temat dojrzał, żeby można było spojrzeć na niego z pewnego dystansu, przygotować się do niego, wybrać to, co najważniejsze itp. A tutaj jest tak trochę komentarza na gorąco do bieżącej polityki, trochę scenek z cyklu 'anegdoty prezydenckie', trochę skrótowej niby-biografii, a wszystko zbyt powierzchowne i zbyt uładzone, chyba żeby za ostro nie pojechać.

W rezultacie film jest po prostu nijaki, zupełnie bez jakiegoś konceptu, bez wyrazu. Życie tak barwnej bądź co bądź postaci jak George W. Bush, w dodatku tak ważnego przecież w najnowszej historii USA polityka jest tu pokazane w sposób wyjątkowo nieciekawy. Taki zlepek powyrywanych z kontekstu scenek. Przede wszystkim film jest zbyt uproszczony, hasłowy, zahacza o jakieś tematy i nie rozwija ich, tylko zostawia i przeskakuje dalej. Stone stosuje tu wprawdzie pewien główny klucz do "analizy" (jeśli można to w ogóle tak nazwać) osoby Busha juniora, a jest nim ciągła próba dorównania ojcu i sprostania jego wysokim wymaganiom. Okej, ale nie wychodzi to poza banały. Gdzie pogłębiona psychologia bohaterów? Gdzie jakieś mocniej zarysowane relacje ojca z synem? Gdzie ukazanie tego ogromnego wpływu klanu i dziedzictwa Bushów na osobowość młodego George'a? Wszystko jest spłycone i opowiedziane po łebkach. To samo z alkoholizmem Busha, z jego nawróceniem na ultra-religijny konserwatyzm itp.
Inną sprawa jest kiepskie wykonanie całości. Czasem miałem wrażanie, że oglądam jakiś film telewizyjny, albo dziełko pierwszego lepszego wyrobnika, a nie wytrawnego reżysera, jakim jest Stone. Przez litość nie wspomnę o "kreacjach" drugoplanowych bohaterów-współpracowników Busha, bo jak ktoś tu wcześnie napisał, przypominają oni raczej marionetki. Żenada.
Jedyny pozytyw tego filmu to naprawdę dobry Josh Brolin. Szkoda, że trafił na tak kiepski materiał.

Ten film mógł się udać gdyby Stone obrał inną koncepcję i nie opowiadał w ogóle o prezydenturze. Bo cała ta część przypomina bardziej "Polskie ZOO" niż poważny film. Kinowa opowieść o życiu Busha powinna się skupiać na tym, czego nie wiemy z gazet i z ekranów telewizorów, a co go ukształtowało - na jego młodości, na jego prywatnym życiu, relacjach z rodziną, pierwszych próbach usamodzielnienia się, pierwszych krokach w karierze politycznej aż wreszcie pójściu w ślady ojca. Powinna trwać ze 3 godziny i kończyć się w momencie objęcia urzędu. Wtedy mógłby powstać rzetelny, wyważony i ciekawy portret człowieka, a nie prezydenta.

Cóż, może kiedyś doczekamy się porządnej biografii Busha juniora, bo - niezależnie od sympatii politycznych - taka ciekawa postać nie zasłużyła na tak denny film.