I nadszedł ten dzień, kiedy to oddany fan Madonny obejrzał jej właściwy debiut reżyserski. Gdybym miał zamknąć moje refleksje po seansie w kilku słowach: jakże pięknie nieidealny film. Nieidealny głównie przez podział: na część historyczną [niezwykle spójną, subtelną i wysmakowaną] oraz współczesną [rozdygotana, ocierająca się o infantylizm, ale do skonsumowania]. Piękny - niezwykła scenografia: detal i to jak kamera "opisuje" wnętrza i przedmioty jest wręcz niewiarygodne, kostiumy i to jak są noszone oraz niezwykła muzyka Abla Korzeniowskiego. Ponad to moje odkrycie aktorskie: Andrea Riseborough - perfekcyjna jako Wallis, cała paleta emocji i to emocji zagranych niebanalnie i przekonywająco. Madonna bez wątpienia lepiej reżyseruje aniżeli gra i ocena tego filmu poprzez jej dokonania aktorskie to szczyt ignorancji i po prostu szkolny błąd. Zdała egzamin, popełniła liczne błędy - ale stworzyła bardzo kobiecy i emocjonalny film. I co najważniejsze jest tu serce i oddanie. Warto - głównie dla nie-fanów Madonny. [bo] Fan pokocha ten film po 1wszej minucie...