Warszawa Główna

Dworzec Warszawa Główna w 1958 roku. Atmosferę pośpiechu podkreślają powtórzenia komunikatów z głośników dworca i pieszy ruch pasażerów w dół i górę schodów. Z tłumu pasażerów kamera Stanisława Niedbalskiego wybiera twarz dziecka malującego palcem po szybie, mężczyzny przy kasie, kobiety wypatrującej kogoś oczekiwanego, psa rozglądającegoDworzec Warszawa Główna w 1958 roku. Atmosferę pośpiechu podkreślają powtórzenia komunikatów z głośników dworca i pieszy ruch pasażerów w dół i górę schodów. Z tłumu pasażerów kamera Stanisława Niedbalskiego wybiera twarz dziecka malującego palcem po szybie, mężczyzny przy kasie, kobiety wypatrującej kogoś oczekiwanego, psa rozglądającego się na bok. Seria pożegnań albo zawiedzionych oczekiwań na kogoś z podróży wprowadza do filmu liryczny nastrój. W poczekalni zapadają w sen ci, których pociąg odjedzie dopiero nad ranem. Dziewczyna czeka na próżno. Odchodzi. więcej