Tak, remake widziałem najpierw. I z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że podobał mi się o wiele bardziej, niż oryginał. W tym przypadku można by zacząć od tego, iż aktorstwo kładzie film na łopatki, ale choć po części jest to prawda, nie stanowi ono jednak jego największej wady. Na dobrą sprawę tytuł odnosi się tylko do pierwszego aktu filmu (jakichś 20-22 pierwszych minut). Potem mamy wyjątkowo nieudolny montaż (detektyw policji zostaje nam przedstawiony tak, że zamiast budzić sympatię wywołuje strach - po co to zbliżenie na twarz?). Następnie akcja przenosi się o siedem lat do przodu i głównym bohaterem filmu staje się nie opiekunka do dzieci, lecz wyżej wspomniany detektyw, teraz już prywatny. Tak samo, jak przed laty jest gruby, a i tak szybki, trudno uwierzyć, że porusza się tak szybko, goniąc mordercę, który uciekł z zakładu dla psychicznie chorych (i nie wiem też po co zostaje nam powiedziane, że jest Anglikiem, skoro nic z tego nie wynika poza tym, że okłamuje pewną kobietę mówiąc jej, że jest z Nowego Jorku). Na dodatek twórcy, choć umieścili w filmie sporo mających potencjał scen, to zamiast je odpowiednio przedstawić, wszystko psują. Pod koniec co prawda mamy zaskoczenie (do bohaterki z pierwszego aktu - teraz szczęśliwej żony i matki - znów dzwoni psychopata), ale kiedy wraca ona z mężem do domu, zamiast zastać martwe dzieci, widzi, że są całe i zdrowe i smacznie śpią - tak film powinien się skończyć, być może wtedy dałbym mu ocenę wyższą niż minimalną). Ponadto pierwsza scena, w której główna bohaterka idzie do domu, w którym ma pilnować dzieci, kojarzyła mi się z "Halloween" Johna Carpentera, wątek wspomnianej kobiety zaś z "Ktoś mnie obserwuje" tego samego reżysera. Zdecydowanie warto obejrzeć remake (co prawda nowa wersja filmu Freda Waltona wolno się rozkręca i ostatnia scena jest niepotrzebna, ale można spokojnie obejrzeć).