Ja wiem że Newman jest jednym z najbardziej uznanych kompozytorów, ale według mnie nie wykonał tu najlepszej roboty. Usilnie stara się upchnąć całość do szufladki tanie romansidło. A mamy tu motywy zawiści do świata, powolnego wbijania sobie sztyletów w serce, relacji niewolnik-pan, nawet opowieści o duchach. Operator i reżyser czują to całkiem nieźle co widać szczególnie w zdjęciach nocnych.
Tymczasem kompozytor wydaje się ciągle krzyczeć: MIŁOŚĆ, MIŁOŚĆ, MIŁOŚĆ! I to na cały głos, zagłuszając wydźwięk poszczególnych scen.Szczególnie widać to kiedy w scenie spotkania po latach zamiast jego kompozycji słychać sonatę Mozarta. Czuć tu wtedy te chowane emocje,tą zawiść,obsesje.Napięcie jest wręcz niesamowite.Aż szkoda że występuje to głównie tutaj.

PS Co prawda nie oglądałem za dużo wczesnych dźwiękowców z Hollywood i zdaję sobie sprawę że muzyka filmowa była wtedy w powijakach, ale chyba błędem nie będzie oczekiwanie od niej czegoś więcej. Szczególnie biorąc pod uwagę że mieliśmy już wtedy Aleksandra Newskiego,a za dwa lata Hermann stworzy ścieżkę do O Kane'a.