Zgadzam się. Film zawdzięcza najwięcej Emily Watson, która w każdym filmie "łamie serce". Paradoksalnie jednak jej emocjonalność wywołuje efekt przeciwny do zamierzonego w tym pseudo-psychologicznym filmie, podkreślając jego pretensjonalność. Temat gułagów został tutaj potraktowany powierzchownie, a kolejne wydarzenia nie wywołują jakichś większych emocji (jedyna scena, jaka mnie zabolała, to krzyk matki, do której dotarła świadomość utraty syna). Do tego ta prawdziwa miłość z happy endem - jakoś za gładko to wszystko poszło. 6/10

Podpisuję się pod zdaniem Megisz, choć dałam 5/10. Duży zawód za potraktowanie tematu, nawet zastanawiam się czy początek nie był mocniejszyu od melodramatu drugiej połowy.