słońce wschodit i zachodit, a ten bidny łukaszewicz jak leżał tak leży, spocony i udręczony, zdrętwiały, przemarznięty - leżał tak w Brzezinie, leżał w Dekalogu 2, leżał w Szpitalu Przemienienia, leżał w Białym Dniu, teraz leży tu - leży i leży doświadczając stanów granicznych, psychicznych i fizycznych, pluje, pojękuje, odkasłuje, odstękuje, wyczekuje tego nowego, jednego, jedynego prawdziwego lekarstwa, któremu na imię kobieta.

no i fajnie, jakkolwiek nazbyt on podobny - jak dla mnie - do młodego cejrowskiego, aby się tym jego uporczywym odmawianiem wymarcia szczególnie tam jakoś przejmować.

tyle o świecie aktora, teraz o konstrukcji świata.

najwierniejsza wiernej rzece powieściowej wierna rzeka obrazkowa bez dwóch zdań. tak wierna, że aż nadwierna w kilku miejscach, które wręcz podkręca. na przykład scena z honorarium doktora, które ten - jako "brutalny poszukiwacz owego", stary kawaler i sławetny kobieciarz, usiłujący "exploatować tę niezwykłą sytuację" bycia sam na sam z kobietą - odbiera sobie sam.

wyjątkiem jest końcówka - tu z kolei odwrotnie, mniej jest dodawania, więcej odejmowanie ogólnie. nazbyt prędko doprowadza się do rozwiązania w trzecim akcie - na przykład matka zjawia się na dziesięć minut przed końcem filmu i w te dziesięć minut zaledwie, pod wpływem przypływu szlachetnych matczynych uczuć, mocą ustanowioną przez samą naturę zapewne, zapewne, rzecz się cudownie rozwiązuje.

nieładnie, niefajnie, nieprzyzwoicie wszystko andale, andale, arriba, arriba, epa, epa, na mega turbo oktanie ciągnie, podspidigonzalesowane.

ale ciągle super.