Jedz kredki.

Zgadzam się, mega mega nuda. Nie polecam.

Film powinien być przede wszystkim ciekawy, NIE nudny, a dopiero jak spełnia ten warunek, można zwracać uwagę na pozostałe elementy: np. przesłanie (czym jest wiara, religia), grę aktorów (znakomita??? Julie Sokolowski), całą realizację, scenografię, muzykę itd. Ten film jest przede wszystkim NUDNY (też usnęłam).

dobrze to ujęłaś, w sumie można było z niego zrobić jakiś 20 minutowy filmik ... ale tak to jest jak ktoś nie ma pomysłu na pełnometrażowy film to daje przez 5 minut grę jakiejś kapeli która tak zawodzi, że aż uszy bolą.....

Obejrzałem ten film, bo zobaczyłem, że jest recenzja w wyborczej, na szczęście nie przeczytałem przed, więc miałem większą przyjemność w kinie. A film mnie zaintrygował. Jest w nim coś, co mnie poruszyło, choć muszę przyznać, że parę scen było zbyt długich, rozwlekłych. Ale jako całość oceniam film pozytywnie, zastanowił mnie. Myślę, że jeśli ktoś lubi nietypowe kino, w którym niewiele się dzieje, dialogi są ubogie, ale za to obraz bogaty, powinien zobaczyć.

NUDA TO POJĘCIE WZGLĘDNE.

Jesteście niesamowicie ograniczeni.

Też niewiele wiedziałem o filmie przed jego obejrzeniem, ale myślę, że to dobrze.
Ciężko się ogląda, przydługie sceny, naciągane zakończenie... Nie spodobało mi się scenariuszowe rozwinięcie ciekawego wątku i nie wszystko w realizacji scenariusza.
Ale trudno go zapomnieć i może to czyni go niezłym...

Najpierw do narzekających: człowiekbeznicku ma rację - nuda to pojęcie względne. Nie mogę się czasem oprzeć wrażeniu, że bywa używana jako wytrych przez tych, którym ciutek brak dobrej woli... No i jakoś nie trafiają do mnie tak kategoryczne sądy jak ten potaszni, że film ma być najpierw ciekawy, a dopiero później cała reszta. Nie za bardzo wiem, co by to miało znaczyć: są tacy (wcale liczni), którzy za kompletne flaki z olejem uważają na przykład "Andrieja Rublowa" Tarkowskiego, którego oglądałem kilkakroć - i zawsze nie mogłem odkleić oczu od ekranu. A "Sny" Kurosawy, "Nieustające wakacje" Jarmuscha, "Osiem i pół" Felliniego, "Fanny i Aleksander" Bergmana, "Rikszarz" Mehty? Nudy na pudy, nie?... Wiem, wiem: ze znudzeniem się nie dyskutuje, ale może jednak - że się powtórzę - nieco dobrej woli by się przydało?...

A teraz już o filmie: na początku chciałem bardzo dać osiem, ale jednak zlądował na siódemce - czyli, wedle mojej prywatnej filozofii (albo chociaż filozosi, jak powiedziałby Witkacy) oceniania, dość nisko.

Z dwóch powodów - po pierwsze: bo przedstawiona tam diagnoza kondycji duchowej współczesnego człowieka wydała mi się jednak dość banalna. Dopóki reżyser stara się analizować poszukiwanie religijne jako fenomen egzystencjalny, który w formie ostrej prowadzi do zaawansowanej nerwicy - jest w porządku, Sokolowski jest w tej roli naprawdę dobra. Niestety, później zaczyna się strasznie tandetne i bardzo politycznie poprawne moralizowanie - że człowiek szukający Boga musi wpaść w łapy fundamentalistów, a że w gruncie rzeczy Allah i Bóg mają ze sobą dość po drodze, to... i tak dalej, finał takiego rozegrania intrygi jest łatwy do przewidzenia.

Powód drugi: Dumont jest (podobno - w Polsce dotychczas nie był, zdaje się, dystrybuowany) jakimś wielkim odnowicielem współczesnej wyobraźni filmowej. Zgoda: nie da się nie zauważyć, że "Hadewijch" jest narracją, której w filmie jeszcze nie było, trudno podrabialną, miejscami irytującą, stawiającą na nieciągłość, fragmentaryczność, eseistycznie rozchwierutaną - ale na pewno przemyślaną, wyrazistą i sugestywną. Tyle tylko, że cała ta frapującą struktura nie jest moim zdaniem w stanie udźwignąć treści - o czym mówiłem powyżej - dość banalnej. Albo na odwrót: rozbuchanie i awangardowość języka filmowego zupełnie nie przystają do myśli wątlutkiej i nieprzewidywalnej. To trochę tak, jak gdyby chcieć "Avatara" sfilmować w manierze Greenawaya albo von Triera. Tak że pozostał mi z tego posmak niemal groteskowy - a że nie była to groteska zamierzona, więc nie kupuję tego. Zresztą strasznie podobne wrażenia miałem nie tak dawno przy oglądaniu - też bardzo okrzyczanego jako nowa filmowa jakość - "Października" braci Vidal: że formalne wyszukanie i oryginalność nijak się mają do treści bardziej niż oczywistej

Niemniej jednak nie mam wątpliwości, że ten film pozostanie mi dość długo w pamięci - moja wyobraźnia i filmowe nawyki doznały przy nim nielichego potrząśnięcia...

moje nawyki również, zwłaszcza że zaraz po nim obejrzałem kolejną perełkę - Road Train. Obu arcydziełom przyznałem zawyżone 2/10 hehe

Film wymęczyłam, dosłownie. Oglądanie tego „arcydzieła” to istne tortury. Chyba nic mi się nie podobało. Dałam 2 bo1 daje tylko produkcją tak beznadziejnym, że nie mogę o nich zapomnieć. Temat zapowiadał się fajnie a tu coś takiego ;/

nie mogę przetrawić waszej kłótni więc ja szybko: temat filmu znakomity, natomiast wykonanie żałosne!