Ktoś tu na filmwebie stwierdził, że to jest film o potrzebach zwierząt. Heh... zabawne...

To film o ludziach z zaburzeniami. Tylko jako dramat psychologiczny raczej się nie sprawdza, bo pokazuje sprawę nie od strony naukowej, lecz jako specyficzną "teatralną" szopkę - "uciskany pacjent kontra zły pan doktor".

Można by ten film odebrać, jako metaforę, że nasz (w domyśle zły) świat, nie pozwala ludziom być sobą...

Tylko, że wszystko ma swoje granice. Jeśli twoja córka zaczęłaby się przebierać za papugę lub wiewiórkę, naprawdę powiesz, ze wszystko ok i ot tak, pozwolisz jej "byc sobą"? A jeśli twój syn powie, ze czuje się gwoździem i będzie walił sobie po głowie młotkiem, to tez powiesz, że najważniejsze aby być sobą?

Szczerze mówiąc najlepsza i bardzo prawdziwa scena w tym filmie, to gdy pielęgniarz niby to próbuje wypchnąć "papugę' przez okno, a "zły pan doktor" mówi do niej "No leć". To jest taka chwila prawdy, ale czy twórcy rzeczywiście chcieli to tak pokazać, czy tylko tak wyszło i widzowie to dostrzegą?

W dzisiejszym świecie, gdzie wszystko jest sukcesywnie fałszowane ideologiami, coraz trudniej jest ludziom przejrzeć na oczy.

Skoro najważniejsze jest "być sobą" i żyć w zgodzie z naturą, to dlaczego u zwierząt nie obserwuje się takich zachowań? (że np ptak czuje się koniem). Dlaczego nie obserwujemy sytuacji, jak bocian biega z końmi po łące i czuje się koniem?

Dlatego, ze sytuacja kiedy człowiek czuje się zwierzęciem, jest zaburzeniem psychicznym, a nie stanem zgodnym z naturą.

Film na przykład nie pokazuje jednego - jak te zaburzenia wpływają na życie rodziny tych osób. A przecież wiadomo, ze wpływają i to bardzo poważnie. FIlm to ignoruje. Dlatego nie można go uznać za dyskusję. Bo nie pokazuje wielu aspektów problemu.